28/10/13

Παίζουμε "Παρέλαση"

Σήμερα ξημέρωσε ο θεός μια υπέροχη μέρα. Έχω παρατηρήσει πως στις εθνικές επετείους δεν βρέχει, σχεδόν ποτέ. Λες και συμφωνεί κι ο θεός για μια βόλτα στον ήλιο και μας τον χαρίζει απλόχερα. Σήμερα επίσης, δε δουλεύαμε. Εγώ δηλαδή. Γιατί ο Χωστήρας δούλευε, αλλά από το απόγευμα και μετά. Ξύπνησα λοιπόν ορεξάτη και ήθελα να πάω στην παρέλαση. Έκανα ένα μπάνιο, έβγαλα τα καλά μου, τα φόρεσα, έφτιαξα τα μαλλιά μου ψηλά σε κότσο, βάφτηκα, φόρεσα και τα γυαλιά ήλίου-θερμοσίφωνες και περίμενα τον Χωστήρα να ξυπνήσει να φύγουμε.
Στις 10 άρχισα να ανησυχώ. Ο Χωστήρας δεν κοιμόταν απλά, αλλά ούτε που ανέπνεε. Πάω πάνω του, τον σκουντάω και δεν μου αντιγύρισε ούτε ένα "μμμ". Νεκρική σιγή. Να σας πω την αλήθεια, φοβήθηκα λίγο. Επειδή καπνίζει κάτι ήχους φορτηγού τους κάνει που και που. Σήμερα τίποτα. Πήρα κι εγώ δραστικές λύσεις. Σκουντήγματα, τραβήγματα κουβέρτας, ξανά σκουντήγματα. Μέχρι και πάνω ανέβηκα για να δώ αντιδράσεις. Οπότε και ξύπνησε. Άυπνος και φανερά κουρασμένος με παρακάλεσε να τον αφήσω να κοιμηθεί άλλο λίγο και μετά θα φεύγαμε για την παρέλαση.
Εγώ παρόλα αυτά ήμουν έτοιμη για βόλτα. Περίμενα να με δει βαμμένη και ντυμένη και να σκεφτεί πως είναι ωραία ευκαιρία να βγούμε μια βολτίτσα στον ήλιο. Αυτός όμως...το νου του...στον ύπνο.
Περνάει λίγη ώρα ακόμη και τον ξυπνάω αποφασισμένη να πάμε παρέλαση. Αρχίζει να ανοίγει το μάτι του. Όχι όμως τόσο όσο να με δει που έχω ετοιμαστεί κι είμαι με το ένα πόδι στη πόρτα. Και πάνω στη νύστα του μου λέει:

-Που πας αγάπη μου σημαιοστολισμένη;
-Στην παρέλαση. θα σηκωθείς να φύγουμε ή θα πάω μόνη μου;
-Μωρό μου, έλα εδώ να κάνεις παρέλαση πάνω μου...
-.......

Είχα κλείσει την πόρτα πίσω μου και βγήκα στην όμορφη μέρα να απολαύσω τον ήλιο. Παρακολούθησα την παρέλαση και συνάντησα τυχαία κάποιους φίλους. Κάτσαμε, ήπιαμε καφέ και γεμίσαμε τις μπαταρίες μας με ενέργεια. Έπειτα πέσανε προτάσεις στο τραπέζι για να πάμε για φαγητό. Όλοι συμφώνησαν και φύγανε. Εγώ σκεφτόμουν πως θα ήταν ένα καλό μάθημα του Χωστήρα να μην γυρίσω καθόλου το μεσημέρι. Και να με δει την επόμενη μέρα. Δεν είχα θυμώσει μαζί του. Απλά δεν θέλω να χάνω τις ωραίες μέρες και να κλείνομαι στο σπίτι. Εκείνος είναι κουρασμένος και έχει ανάγκη από ύπνο, εφόσον δεν κοιμάται και νορμάλ ώρες. Εγώ είμαι κουρασμένη αλλά κοιμάμαι σε σωστές ώρες. Δε μου πήγε η καρδιά να τον αφήσω μόνο του, το μεσημέρι. Πήγα λοιπόν σε μια ταβέρνα, παρήγγειλα δυο ωραίες μπριζόλες και συνοδευτικά και ορεκτικά και γύρισα σπίτι σαν τον Αϊ Βασίλη, με την αίσθηση πως θα χαρεί το μωρό μου που του έφερα φαγητό.

Εκείνος είχε απλωθεί στον καναπέ και χώνευε. Είχε περάσει η μάνα του και του είχε αφήσει μπιφτεκάκια, κεφτεδάκια κλπ. Εγώ φυσικά δεν πρόλαβα να τα δω. Είχαν εξαφανιστεί. Μου κόπηκε η όρεξη. Πήγα στο δωμάτιο, γδύθηκα και έπεσα για ύπνο, μετανιώνοντας που δεν είχα πάει για φαγητό με τα παιδιά....

Κάπως έτσι....χωρίζουν τα ζευγάρια...

....μόνο που εκείνος ήρθε στο κρεβάτι και παίξαμε "Παρέλαση" και μετά ξεθύμωσα και από την κούραση της "Παρέλασης" τσάκισα τη μπριζόλα μου και μισή δική του...

Καλή σας νύχτα.

3/10/13

Κι αν χωρίσουμε;

Κάνω αυτή την ανάρτηση, επειδή ο Χωστήρας μου είπε πως δεν τον αγαπώ πια. Και το τεκμηρίωσε πως δεν τον αγαπώ πια γιατί δε γράφω πια στο κοινό μας ιστολόγιο. Η αλήθεια είναι πως έχω βαρύ πρόγραμμα στη δουλειά μου αυτό το διάστημα και όταν επιστρέφω στο σπίτι τα βράδια ίσα που προλαβαίνω να μαγειρέψω μια μπουκιά φαϊ, να σκοτώσω καμιά αράχνη και να πλύνω κανένα βρακί. Μετά πέφτω για ύπνο και αφήνω τον Χωστήρα και τον κόσμο στις αϋπνίες του και στις νυχτερινές τους ασχολίες.

Παρόλα αυτά, σήμερα γύρισα νωρίς. Αντί για 10, γύρισα 10 παρά 5. Οπότε είπα να ασχοληθώ λίγο με το πνευματικό μας παιδί. Δεν έχουμε βαφτίσει κανένα παιδί. Για το ιστόλόγιο λέω. Σκεφτόμουν τις προάλλες, πόσο έχω δεθεί με κάποια άτομα από εδώ μέσα. Τον γιό μου τον Θωμά, την Κατερίνα, την Ιωάννα, τον Γρηγόρη. Τα φοιτητάκια της παρέας αλλά και πόσο απολαμβάνω αναρτήσεις όπως της Δάφνης που ξεσηκώνει θύελλες αντιδράσεων και προκαλεί καταιγισμό σχολίων.

Σκέφτομαι τον Snake με τα ατελείωτα αστεία του στο fb, την Angua και τον Θόδωρα (Τhor), τον φίλο μας Stone Cold στα ξένα. Παρένθεση: Κάθε πρωί που πάω στη δουλειά, περνάω μπροστά από κάμποσα μαγαζιά από αυτά που αγοράζουν χρυσό. Έχουν ανοίξει παντού πια. Αυτό το Gold απ' έξω μου θυμίζει τον εξ Αγγλίας ορμώμενο Stone Cold (παράφραση) αλλά και την χρυσή καρδιά του Χωστηράκου μου.

Άλλες φορές σκέφτομαι την σεμνή και ευαίσθητη Airis, την καλλιτέχνιδα me maria, την Eva  με τους ωραίους της προβληματισμούς, την Love addict, τον φοιτητάκο Ρασκόλνικωφ που δε ξέρει τι θέλει να γίνει, τον Πρόεδρο και τις μπίρες του, ειδικά τα βράδια που τραβιέται ακόμη μια παγωμένη. Γελάω πολύ με τα σχόλια του tremens. Αναρωτιέμαι ακόμη που χάθηκαν τα δυνατά χαρτιά:το Partali, o Perinio, o Afrikanos, o Διπρόσωπος, ο Monsieur Cannibal, o Alza και οι αποτυχημένες (εν μέρει) διακοπές του στα Κύθηρα.

ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ Ο TOMMY STARK, ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Κι έχω μια μοναδική ερώτηση για σας:

ΑΝ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΧΩΣΤΗΡΑ...ΘΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΤΕ;;;

14/9/13

"93 μέρες"

Δεν ξέρω αν ο Χωστήρας είναι θεός. Ξέρω πως έχει συνωμοτήσει με τον θεό και δε με αφήνουν σε χλωρό κλαρί.
Εγώ μάτια για άλλον δεν έχω από τότε που τον γνώρισα. Αντιθέτως έχω πέσει με τα μούτρα στον ερωτά του και είναι στο χέρι του να με κάνει την πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου ή να με κάνει την πιο δυστυχισμένη. Έχω αφεθεί και απλά έχω εμπιστοσύνη στην ομορφιά μου και στην τσαχπινιά μου. Κι ελπίζω να μην του πάρει τα μυαλά καμιά άλλη από βόρειες και κρυόκωλες χώρες. Και ξέρετε πως το επαγγελμά του περιέχει πολλές προκλήσεις....
(Έτσι για το γαμώτο να σας ενημερώσω πως ένα βράδυ έφτασε στο σπίτι ψιλομεθυσμένος και με ένα κουτί σοκολατάκια. Όταν ρώτησα "ποιος στα έδωσε" η απάντηση ήταν "μια πελάτισσα". Δε του μίλησα για ένα ολόκληρο τέταρτο και μετά τα φάγαμε αγκαλιά.)
Θέλω να πω πως είναι πολύ πιο εύκολο να τον προσεγγίσουν γκόμενες. Ενώ σε έναν χώρο με μικρά παιδιά, εκεί δηλαδή που βρίσκομαι εγώ, ποιον να φοβηθεί ο Χωστήρας;

Όλο αυτόν τον πρόλογο τον έκανα για να σας πω ένα περιστατικό που συνέβη σήμερα το πρωί και με έκανε να σκάσω στα γέλια και να ντραπώ και λίγο. Ο Χωστήρας δεν το ξέρει ακόμη. Δε πρόλαβα να του το πω. Οπότε θα το διαβάσει όταν επιστρέψει και θα γελάει σα χαζό. Και θα ευχαριστεί τον θεό που είναι με το μέρος του.

Που λέτε έπεσα στην ανάγκη του έρωτά του. Όμως δεν ήταν έτσι πάντα τα πράγματα. Πριν από τους μπόλικους μήνες που είμαστε μαζί, είχα κάνει άλλες πολυήμερες σχέσεις. Μια από αυτές κράτησε περισσότερο από όλες τις άλλες. Κράτησε ακριβώς 93 μέρες. Από εκεί και πέρα με έπιασε η κατρακύλα. Δηλαδή στο δίμηνο τέλειωνε το παραμύθι. Μέχρι τον Χωστήρα. Που φτου να μην μας ματιάξω το πάμε καλά το πολυυυήηηημερο...

Ο "93 μέρες" ήταν ένα αγόρι που γνώριζα από το σχολείο, αλλά κάναμε σχέση σε μεγαλύτερη ηλικία. Αντέξαμε όσο αντέξαμε, αλλά ήταν πραγματικά πολύ όμορφος. Είμαι υπέρ της άποψης πως αν είσαι με κάποιον άνθρωπο μαζί, δε σημαίνει πως όταν χωρίσετε, ασχημαίνει, γίνεται μαλάκας ή σε έχει απόλυτα εκμεταλλευτεί. Είμαστε οι επιλογές μας. Και φταίμε κι εμείς στους χωρισμούς. Όχι μόνο οι άλλοι. Οπότε ο "93 μέρες" ήταν, είναι και θα είναι όμορφος. Αλλά όχι δικός μου πια και ούτε εγώ δική του.

ΟΜΩΣ

ΟΜΩΣ

ΟΜΩΣ

Σήμερα το πρωί περίπου στις 8:30 τον συνάντησα στον δρόμο για την δουλειά. Μάλιστα είχα ξυπνήσει με όρεξη, είχα βαφτεί ελαφρώς, είχα φτιάξει και τα μαλλιά μου και αν δε με πιστεύετε ρωτήστε και τον λεχριτη, ήμουν πολύ ομορφούλα. Τον βλέπω λοιπόν τον "93 μέρες" και με πλησιάζει. Και είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα που σκέφτεσαι άκυρα πράγματα. πχ
Πόσο τυχερή είμαι που έχω τον Χωστήρα μου; Κοίταξε πως χάλασε ο "93 μέρες". πχ 2 Έπρεπε να πάω από άλλον δρόμο. Τι το ήθελα να έρθω από εδώ; πχ 3 Λες να έχει κάνει καμια σχέση της προκοπής ή κι αυτός γύριζε σαν τον αλήτη απο την μια στην άλλη; πχ 4 θα γνώρισε άραγε τη χωστηρούλα του, όπως εγώ το υπεροχο αυτό μωρό μου;.

Καθώς λοιπόν μειώνεται η απόσταση ανάμεσά μας, με πλησιάζει ο "93 μέρες" και με ένα πλατύ χαμόγελο με καλημερίζει. Κοντοστέκομαι λέγοντας κι εγώ Καλημέρα. Και εκείνη την μικρή στιγμή που πήγε να περάσει από το μυαλό μου η σκέψη της ομορφιάς του, ο θεός και ο Χωστήρας κάνουν ένα τρελό μαγικό και χωρίς καν να το καταλάβω, το νερό ενός ολόκληρου κουβά από έναν όροφο, άδειασε πάνω στο κεφάλι μου.

Ντροπή στην αρχή. Ο "93 μέρες" μένει εκπληκτος. Δεν ξέρει τι να κάνει για να με βοηθήσει. Κοιτάζει προς τα πάνω να δει ποιος το κατάφερε αυτό με τόσο καλό στόχο. Κοιτάζω κι εγώ πάνω. Ο θεός και ο Χωστήρας με την μορφή μιας γιαγιάς...μου ζητάνε συγγνώμη.
Φεύγω λίγο ντροπιασμένη από το σημείο και μόλις στρίβω στη γωνία, κυριολεκτικά με πιάνουν τα γέλια και κάθομαι σε ένα σκαλάκι να συνέλθω. Ανάβω ένα τσιγάρο, παρόλο που το έχω κόψει. Πρόλαβα κι έκλεψα ένα από το πακέτο του Χωστήρα. Βασικά δυο έκλεψα. Το ένα θα το κάπνιζα αργότερα με τον καφέ.

Όσο το τσιγάρο καίγεται σκέφτομαι μέσα σε μια απίθανα καλή διάθεση, τι θα κάνει ο Χωστήρας αν θα του πω το σκηνικό. Σκέφτομαι μήπως δεν το πάρει καλά, αλλά συνεχίζω να γελάω. Τελικά θα το διαβάσει εδώ και θα βλέπω το βλεμμα του όταν το διαβάζει.

Η διάθεσή μου είναι όλη μέρα καλή εξαιτίας του ντουζ που έκανα μπροστά σε έναν από τους έρωτες του παρελθόντος. Και συνεχίζει να είναι καλή γιατί νιώθω πως περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου. Ακόμη κι αν θυμώσει που έκανα ανάρτηση για κάποιον άλλο, ακόμη κι αν νευριάσει που ασχολήθηκα παραπάνω, ακόμη θα χαμογελάω, γιατί τώρα πια ξέρω....τι έφταιγε και το έβαζα στα πόδια σε 60-93 μέρες.

Ο Χωστήρας...δε θα με άφηνε ποτέ σαν βρεγμένο παπί στη μέση του δρόμου....για να συνεχίσει το δρόμο του................

Καλή σας νύχτα

7/9/13

Επιστολή προς Χωστήρα

Αγαπημένε μου Χωστήρα,
ο λόγος που σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι γιατί κοντεύω να ξεχάσω τα μάτια σου, τα μαλλιά σου και άλλα καλούδια πάνω σου, ας μην επεκταθώ και θεωρηθώ πρόστυχη, διότι όταν έρχομαι λείπεις, όταν έρχεσαι κοιμάμαι, και όταν ξυπνάω κοιμάσαι.
Η ζωή είναι άδικη και έχει πολλές δυσκολίες, αλλά η αγάπη μας, θα τα προσπεράσει όλα και θα νικήσει. Διαφορετικά θα χωρίσουμε, θα μείνουμε φίλοι και θα διαγράψουμε αυτό το ιστολόγιο γιατί θα μας θυμίζει έναν μεγάλο έρωτα και θα μας πονάει.
Μέχρι τότε να σε ενημερώσω πως σου αγόρασα εκείνο το βιβλίο που ζήτησες και το έχω αφήσει πάνω στο κομοδίνο σου. Εσύ να πεις, αν θες και δε ντρέπεσαι, στους αναγνώστες μας, τί βιβλίο ζήτησες. Αρκετά εκτίθεμαι εγώ.
Επίσης σου μαγείρεψα κοκκινιστό μοσχαράκι (ποντίκι) με μακαρόνια. Για να μη λες. Κι ας είχα πει πως δεν θα ξαναμαγειρέψω. Βάλε να φας όταν γυρίσεις και πιες και ένα ποτήρι μπίρα στην υγειά μου. Σε ευχαριστώ για το μεξικάνικο που έφτιαξες. Δεν έμεινε άλλο. Να μας το ξαναφτιάξεις.
Τέλος μη ξεχάσεις να περάσεις να πάρεις αυτό που σου ζήτησα εγώ, αύριο το πρωί. Αν δεν πας, τότε να μου το πεις να πάρω άδεια, να πάω εγώ.
Αυτά ήθελα να σου πω. Πάω για ύπνο.

Σε αγαπώ.
Η Κρήτη σου.

ΥΓ Στη κατάψυξη έχει και παγωτό.


2/9/13

Διαφορές φάσης

Όταν το ζευγάρι δουλεύει ανάποδες ώρες, δημιουργούνται πολλά προβλήματα. Στην αρχή που είσαι στα μέλια, δε το βλέπεις, αλλά καθώς περνάει ο καιρός καταλαβαίνεις το πρόβλημα. Θα σας πω το δράμα που περνάω, γιατί α) θελω να τα βγάλω από μέσα μου και β) γιατί ο Χωστήρας σα να μας τα έχει πει πολλά αυτό το καιρό. Η εκδίκηση κύριε Χωστήρα είναι ένα πιάτο που τρώγεται καυτό, αν θες την αποψή μου. Σήμερα με πείραξες; Σήμερα θα εκδικηθώ.

Όταν λοιπον εγώ ξυπνάω το πρωί και πάω στη δουλειά, ο κύριος Χωστήρας κοιμάται σαν ΒΟΔΙ. Απλωμένος στο κρεβάτι, δεν σηκώνεται ούτε για τρία λεπτά να μας δώσει ένα φιλί.
-Μωρό μου, φεύγω. Του λέω.
-μμμμμμμμμμμμμμ! Απαντάει.

Το μεσημέρι γυρίζω σπίτι κουρασμένη και χρειάζομαι μια μπουκιά φαγητό να κρατηθώ λίγο. Ο κύριος Μάνος ακόμη κοιμάται.
-Μωρό μου, γύρισα. Του λέω.
-μμμμμμμμμμμμμμ! Απαντάει.

Βρίσκω να φάω κάτι στα γρήγορα κι εκείνος μόλις που έχει σηκωθεί και φτιάχνει καφέ. Εγώ σαλάτα και ντάκος, αυτός φραπέ και τσίγαρετ. Εγώ πέφτω να ξεκουραστώ λίγο κι αυτός αρχίζει τη προετοιμασία για τη δουλειά. Και κάνει τόση φασαρία που ειλικρινά πιστεύω πως το κάνει επίτηδες. Ησυχία δε βρίσκω. Αφού λοιπόν κάθεται στο μπάνιο καμιά ώρα, βγαίνει επιτέλους έτοιμη η νύφη και φεύγουμε παλι από το σπίτι. Εγώ για την δουλειά και εκείνος για το ξενοδοχείο. Όλοι ξέρετε τι δουλειά κάνει.....

Εγώ σαν γυναίκα που έχει ερωτευτεί και αγαπάει έναν άντρα, παρόλο που περνάω από τη μαμά μου, δεν υποκύπτω στη μαγειρική της και ίσως να τσιμπήσω τίποτα γλυκό. Σκέφτομαι το μωρό που θα επιστρέψει από τη δουλειά στη μία τη νύχτα και θα πεινάει. Δεν είναι σωστό να τρώει μόνος. Κάνω λοιπόν υπομονή όλη μέρα και επιστρέφω στο σπίτι στις 9 ή και 10 και παρά την κουρασή μου, μπαίνω στην κουζίνα. Κάτι θα μαγειρέψω. Δεν είμαι εξπέρ, αλλά υπήρξα φοιτήτρια και ξέρω να μαγειρεύω κατιτίς.

Αν είχα φάει στη μάνα μου, θα μπορούσα να γυρίσω στο σπίτι και να αράξω στον καναπέ και να χαλαρώσω και να μη με νοιάζει καθόλου τι φαγητό θα φάει ο Χωστήρας. Ας περνούσε κι αυτός από τη μάνα του στην τελική. Όμως τον αγαπάω και τον σκέφτομαι.

Ξενυχτάω λοιπόν κάθε βράδυ ως τη μία και μετά έρχεται το ατελείωτο μωρό μου και τρώμε μαζί κανονικά σαν άνθρωποι στη μια και μισή τη νύχτα. Εγώ σέρνομαι αλλά κι εκείνος ο καημένος, σέρνεται επίσης. 

Αυτά συνέβαιναν μέχρι προχτές. Γιατί προχτές θύμωσα τόσο πολύ που ειλικρινά αν ξαναμαγειρέψω να μου κοπεί το χέρι.

Πάω το πρωί στη δουλειά, γυρίζω για λίγο το μεσημέρι, ακούω τη νύφη να ετοιμάζεται για την δουλειά, μετά ξαναπηγαίνω στη δουλειά με μια στάση στο σούπερ μάρκετ. Σκέφτηκα να του κάνω έκπληξη. Έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα δύο -όχι μία αλλά δύο- συνταγές,από αυτές που τις λές και γκουρμέ. Και είπα 9-1 το βράδυ θα μαγειρέψω γκουρμεδιές, θα βάλω τα καλά μου, χαμηλός φωτισμός, κρασάκι και θα περιμένω σαν την πιστή Πηνελόπη. Είχαμε καιρό να έρθουμε κοντά κοντά και σκέφτηκα να τον εντυπωσιάσω.

Και να κάθομαι τώρα δυο μέτρα γυναίκα και να μαγειρεύω τι κοτόπουλα του κυνηγού, τι μοσχάρια μπουργκινιόν, τι ριζότα με σολωμό, τι αφράτα κεκάκια καρύδας με μους αχλάδι και σοκολάτα για επιδόρπιο. Έγινε στην κουζίνα η μάχη της Κρήτης κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Και αφού έστρωσα τραπέζι, άναψα κεράκια και χαμήλωσα τα φώτα, έκανα ένα μπάνιο να ξεβρωμίσει το μοσχάρι από πάνω μου, φόρεσα και τα δέοντα ρούχα και εσώρουχα και περίμενα τον Χωστήρα.

Συνήθως μια και τέταρτο είναι σπίτι. Αυτή τη φορά πήγε δυο παρά τέταρτο και το κλειδί στη πόρτα δεν ακουγόταν. Να τον πάρω ένα τηλέφωνο; Να ανησυχήσω; Έπαθε κάτι; Δε θα με έπαιρνε τηλέφωνο αν πάθαινε κάτι; Θα με έπαιρνε. Άρα ας περιμένω. Και πάει δυο τη νύχτα. Τα κρεατικά μετά βίας τα κρατάω ζεστά και το κρασί το ξαναδροσίζω.

Κι εμφανίζεται ρε παιδιά δυο και τέταρτο ο κύριος,να σέρνεται. Ένα πτώμα όρθιο. Βγάζει τα παπούτσια του και τα ρούχα του και πάει κατευθείαν στο κρεβάτι κατάκοπος. Δεν έβλεπε μπροστά του από τη νύστα. Δεν πήρε είδηση ούτε τα κεράκια μου, ούτε τις μυρωδιές από τη κουζίνα, ούτε το καλοστρωμένο τραπέζι,ούτε καν εμένα.

-Μωρό; Είσαι καλά; Τι έγινε; Τον ρωτάω γεμάτη απογοήτευση αλλά και ανησυχία.
-Καλά είμαι αγάπη μου. Πλακώσαμε κάτι σουβλάκια και κάτι μπίρες με τον Γιώργο και είμαι νεκρός από τη κούραση. Θα κοιμηθώ μωρό μου. Καληνύχτα.
-Καληνύχτα Χωστήρα.

Γυρίζω στο σαλόνι, κάθομαι τρώω τα μοσχάρια και τα κοτόπουλα, απολαμβάνω το δροσερό κρασί και το ιδιαίτερο γλυκό γαλλικής κουζίνας, σβήνω τα κεριά και πάω για ύπνο.

Την άλλη μέρα που μετανιωμένος μου ζητούσε συγγνώμη αλλά να ο Γιώργος έφταιγε που τον παρέσυρε στα σουβλάκια και τις μπίρες, τον διαβεβαιώνω πως δεν θα μαγειρέψω ποτέ ξανά. Και όταν τον ρώτησα τι φαγητό θα φτιάξει σήμερα, ξέρετε τι απάντηση πήρα;;;

-Φραπέ τρως;;;

23/8/13

Στο σούπερ μάρκετ

Οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει εντελώς. Θα προτιμούσα να είμαι νεράιδα και να πετάω ή έστω να είμαι γοργόνα και να κολυμπάω. Πηγαίνω το πρωί στο σούπερ μάρκετ να αγοράσω μπύρες. Είχαμε ωραίο φαγητό το μεσημέρι - δε θα σας πω τί για να μην σας ανοίξω την όρεξη- και ταίριαζαν μπύρες. Έτσι πετάχτηκα -σα νεράιδα- να αγοράσω μερικές. Καθώς φτάνω στον διάδρομο με τα αναψυκτικά, κοντοστέκεται μια κυρία μεγαλούτσικη γύρω στα εξήντα πλάι μου και κοιτάζει στα ράφια. Παράλληλα καταφτάνει μια άλλη κυρία περασμένης ηλικίας γύρω στα εβδομήντα και την ρωτάει που μπορεί να βρει ΤΣΙΤΣΙΜΠΥΡΑ. Εκείνη της απαντάει με απαίσια αυθάδεια:
-Και που θες να ξέρω εγώ κυρά μου που έχουν τα τζιτζίκια; Δεν είμαι υπάλληλος του καταστήματος, πελάτισσα είμαι. Τι με πέρασες; Και τί την θες εσύ την τσιτσιμπύρα στην ηλικία σου;
Έμεινα να την κοιτάω εμβρόντητη. Θα μπορούσε απλά να πει πως δεν ξέρει που είναι το προϊόν ή κάτι παρόμοιο. Θίχτηκε τόσο πολύ επειδή υπονόησε η ηλικιωμένη ότι αυτή μοιάζει με υπάλληλο. Και είχε το θράσος να κάνει και κήρυγμα στην ηλικιωμένη γυναίκα.
Αυτή η γυναίκα είχε εμφανώς πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Φαινόταν στο πρόσωπό της. Παχουλή, κακοβαμμένη ξανθιά, με συντηρητικά ρούχα και πολύ έντονα βαμμένα κόκκινα χείλη. Λες και είχε ξεπηδήσει η μάγισσα από τα παραμύθια στο σούπερ μάρκετ.
Και δεν έφτανε μόνο αυτό αλλά μόλις η ηλικιωμένη κυρία έφυγε, εκείνη γύρισε σε μένα και άρχισε:
-Μα καλά που πάνε με τόση ζέστη οι κωλόγριες; Βάρος της κοινωνίας. Εγώ δεν τις αντέχω καθόλου. Μια μέρα πήγα να πατήσω μία με το τζιπ μου, αλλά τελευταία στιγμή σκέφτηκα πως δεν αξίζει να πάω φυλακή για τις παλιόγριες.
Έμεινα άναυδη, δε μπορούσα να πιστέψω τί είχε ξεστομίσει αυτή η γυναίκα. Δεν είχε καθόλου συναίσθηση της κατάστασής της. Σε λιγότερο από δέκα χρόνια...θα βρισκόταν στην ίδια και ίσως σε χειρότερη θέση. Της γύρισα τον κώλο και έφυγα προς το ταμείο χωρίς να της δώσω σημασία.
Κι έρχεται από πίσω μου και αρχίζει αυτό το παιχνιδάκι που γίνεται στα ταμεία των σουπερ μάρκετ. 
-Ένα πράγμα έχω μόνο, έχω παρκάρει με αλάρμ και πρέπει να βιαστώ, ασε με να περάσω κοριτσάκι μου. 
-Κι εγώ ένα πράγμα έχω μόνο και βιάζομαι. Λυπάμαι. Θα περιμένετε. Της απάντησα και το κατευχαριστήθηκα. Μετά άρχισε να με βρίζει στις διπλανές κυρίες. Και οι νέοι σήμερα δεν έχουν υπομονή και είναι αυθάδεις και δεν σέβονται τους μεγαλυτέρους....και μπλα μπλα μπλα.....πλήρωσα κι έφυγα.

Πείτε μου δε θα ήταν καλύτερα αν ήμουν νεράιδα ή γοργόνα; Τουλάχιστον δεν θα ζούσα τέτοιες σκηνές παράνοιας.

19/8/13

Μικρές εμμονές

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε διάφορες ιδιαιτερότητες και εμμονές. Σας έχει τύχει να ακούτε ένα τραγούδι συνεχώς επειδή σας αρέσει πολύ; Το ακούτε, το ακούτε, το ακούτε και κάποια στιγμή το έχετε σιχαθεί. Σας έχει τύχει να κολλήσετε με ένα συγκεκριμένο εστιατόριο; Να πηγαίνετε συνεχώς εκεί και να θεωρείτε πως αξίζει τα λεφτά που δίνετε;
Σας έχει τύχει να κολλήσετε με ένα συγκεκριμένο ρούχο; Να νιώθετε πως έχει ραφτεί για το κορμί σας και ότι είστε πολύ τυχεροί που το βρήκατε και το αγοράσατε; Κι ύστερα πιέζετε την σύντροφο-μαμά-αδερφή-συγκάτοικο να σας το πλένει συχνά για να μπορείτε να το φοράτε συνεχώς και να το απολαμβάνετε. Αυτές είναι μικρές εμμονές που παθαίνουμε οι άνθρωποι. Μπορεί να πάθετε εμμονή με τον πρώην ή την πρώην, με ένα συγκεκριμένο φαγητό, γλυκό, φρούτο, ποτό. Κάποιοι παθαίνουν εμμονές με το σώμα τους και αρχίζουν γυμναστική συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και τα δίνουν όλα. Άλλοι με τσάντες, παπουτσια, κοσμήματα, μαγιό, εσώρουχα, μαλλιά, νύχια, ομάδες ποδοσφαίρου, σειρές, ταινίες, παιχνίδια....και άλλα πολλά.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Σας δίνω μια συμβουλή...δεν πρέπει να κολλάτε σε μικρά κι ασήμαντα πράγματα...πρέπει να έχετε ανοιχτό μυαλό και πνεύμα...να κοιτάτε τη ζωή επί της ουσίας και μεγαλόψυχα...να συγχωρείτε τους διπλανούς σας....ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ ΛΕΜΕ...

ΟΚ....μπαίνω στο θέμα...

Χωστήρα μωρό μου, σου έκαψα την αγαπημένη σου μπλούζα στο σίδερο. Ναι, αυτή τη μαύρη, με την μεταλοστάμπα πάνω. Αλλά σε παρακαλώ, ξαναδιάβασε τη συμβουλή μου παραπάνω. Σε αγαπώ. Μη το ξεχνάς αυτό. Καληνύχτα.

11/8/13

Ο κορμός της σχέσης (μας)

Πρόλογος:
Οι σχέσεις των ανθρώπων πρέπει να βασίζονται σε έναν κορμό. Να υπάρχει δηλαδή ένα σχέδιο. Για ποιον ακριβώς λόγο θες να είσαι με τον άλλο; Για να περνάς καλά; Για να κάνεις εντυπωσιακό έρωτα; Για να κάνεις οικογένεια; Για όλα τα παραπάνω μαζί; Πρέπει να υπάρχει ένα πλάνο πριν δημιουργήσεις μια στενότερη διαπροσωπική σχέση και επαφή.

Δεδομένο:
Η σχέση μου με την μαγειρική και την ζαχαροπλαστική δεν υφίσταται καν. Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τα αθλήματα αυτά. Όλοι θα συμφωνήσουμε όμως σε ένα δεδομένο. Τίποτα δεν είναι δύσκολο αν ασχοληθείς μαζί του και όλα είναι δύσκολα αν δεν ασχοληθείς καθόλου.

Γενικές σκέψεις:
Μου έλεγαν πως ο έρωτας περνάει από το στομάχι. Άκουγα αυτή την ατάκα και νόμιζα πως εννοούσαν οτι ο έρωτας περνάει από το στομάχι σήμαινε πως το ζευγάρι που ζει έναν έρωτα ίσως να αφήνεται, να τρώει λίγο παραπάνω, να επαναπαύεται και να κάνει λίγο στομαχάκι. Ειδικά οι άντρες. Όταν ο Χωστήρας με ενημέρωσε για την πραγματική σημασία της παροιμίας έπαθα ένα σοκ. Ένα παρόμοιο είχα πάθει όταν έμαθα πως δεν υπάρχει Αϊ Βασίλης και όταν πληροφορήθηκα πως η κοιλιά του Χωστήρα δεν θα γίνει ύψος για κανέναν λόγο....πια.

Η απόφαση:
Πήρα λοιπόν την απόφαση να προσπαθήσω να ασχοληθώ λίγο με την ζαχαροπλαστική. Ο στόχος δεν είναι να με ερωτευτεί κι άλλο ο Χωστήρας, γιατί πόσο πια; Ο στόχος είναι να γεμίσω λίγο τον ελεύθερο χρόνο που διαθέτω αυτό το διάστημα. Το μεσημέρι του λέω του καλού μου: Χωστήρα βαριέμαι πολύ, πρότεινέ μου να κάνω κάτι. Και η απάντησή του ήταν: Μπες στην κουζίνα.  Θα μπορούσα να πιάσω την χλωρίνη και το άζαξ και να μπω, αλλά είχα μπει χτες έτσι, οπότε έπιασα το υπονοούμενο και αποφάσισα να ξεκινήσω να ασχολούμαι με διάφορα. Ευτυχώς πάντως να λέω που ο Χωστήρας ξέρει να μαγειρεύει.

Ο κορμός:
Κι επειδή καθώς είπα ο κορμός μιας σχέσης είναι σημαντικός, αποφάσισα να φτιάξω κορμό σοκολάτας με την βοήθεια φυσικά του ίντερνετ. Βρήκα διάφορες συνταγές, αλλά προτίμησα να φτιάξω την λιγότερο λιπαρή χωρίς αυγά και πολλά βούτυρα. Τώρα θα πρέπει να αναφέρω και την πηγή που βρήκα την συνταγή, αλλά με τόσες που έψαξα και βρήκα, δεν θυμάμαι ποια προτίμησα. Σίγουρα στο site του συνταγούλη θα βρείτε πολλές. Οι φωτογραφίες είναι δικές μου.

ΥΛΙΚΑ: 

1 κουτί πτι μπερ Παπαδοπούλου
5 κουταλιές σούπας ζάχαρη άχνη
5 κουταλιές σούπας κακάο 
125 γραμμάρια βιτάμ
λίγο γάλα
λίγο κονιάκ



(με κόκκινο τα δικά μου σχόλια, Χωστήρας) 



ΕΚΤΕΛΕΣΗ: 

Πρώτο βήμα: Βάζουμε να πίνουμε λίγο αναψυκτικό δροσιστικό και ίσως και κανένα τσιπς, παίρνουμε ένα τηλέφωνο το μωρό να του πούμε ότι του έχουμε έκπληξη το βράδυ και ξεκινάμε. Θρυμματίζουμε ακανόνιστα τα μπισκότα σε ένα λεκανάκι και τα καταβρέχουμε με λίγο γάλα και λίγο κονιάκ. (μπορούμε να βάλουμε αντί αυτών λίγο καριόλικο baylays και να χύνεις στα βρακιά σου από τη γεύση). Δεν χρειάζεται να τα κάνουμε νιανιά. Δεν είναι ωραίο να μην καταλαβαίνεις καμία γεύση. Γενικά εμένα μου αρέσουν τα κρατσανιστά φαγητά (κι εμένα). Να νιώθω. Εγώ δεν είχα κονιάκ και δεν έβαλα. Εσείς αν δεν έχετε κονιάκ μπορείτε να βάλετε κάποιο άλλο λικεράκι ή και λίγο λεμόνι. Σκέφτηκα να βάλω μπύρα, αλλά μάλλον δε θα ταίριαζε και πολύ και άφησα ορφανό το ράντισμα.





Δεύτερο βήμα: Αφού λιώνουμε από την ζέστη και από τον έρωτά μας, λιώνουμε και σε ένα κατσαρολάκι το βιτάμ και προσθέτουμε μέσα την ζάχαρη και το κακάο ανακατεύοντας μέχρι να γίνει ένα ομοιόμορφο μίγμα. (τα λιώνουμε με τη μέθοδο του baigne-marie (μπεν-μαρί) δηλαδή σε ένα κατσαρολάκι που βράζει νερό, βάζουμε μέσα ένα μπρίκι ή κάτι άλλο στο οποίο βρίσκεται το υλικό που θέλουμε να λιώσουμε). Αυτο που θα βγει μου μοιάζει λίγο με κουβερντούρα (κουβερΤούρα). Χωρίς να θέλω να κάνω την έξυπνη, την επόμενη φορά που θα προσπαθήσω να φτιάξω σουφλέ σοκολάτας, αντί για κουβερντούρα (κουβερΤούρα) θα φτιάξω αυτό το μίγμα. Μου φαίνεται και λίγο πιο ελαφρύ. Ή μήπως όχι; (διάλειμμα μικρό για 10λεπτο ςαικσ)







Τρίτο βήμα: Ρίχνουμε το σοκολατένιο μας μιγμα μέσα στα τριμμένα μπισκότα και ανακατεύουμε να πάει παντού. Δε χρειάζεται να το κάνετε με τα χέρια, αλλά με ένα κουτάλι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι οι μάγειρες και οι ζαχαροπλάστες χώνουν τα χέρια τους μέσα (έχεις την αίσθηση ότι πιάνεις βυζάκχια, γι' αυτό). Ευτυχώς που λείπει ο Χωστήρας στη δουλειά γιατί θα έβαζε ξεδιάντροπα το χέρι του μέσα στο μίγμα μου για να δοκιμάσει. Ακόμη και με γάντια δεν μου αρέσει η εικόνα. Εντάξει ο,τι θέλει ζύμωμα, το δέχομαι. Αλλά σε όλα τα άλλα υπάρχουν κουτάλια και άλλα σκεύη να κάνεις τη δουλειά σου καθαρά (γνωστά και ως "σκέυη ηδονής".....μωρό μου έλα να σου δείξω αυτό το καβλωσουρωτήρι που βρήκα στο σεκσόπ).


Τέταρτο βήμα:  Τοποθετούμε το μίγμα σε ένα αντικολλητικό χαρτί ή σε αλουμινόχαρτο και δημιουργούμε τον κορμό μας μακρόστενο...και πολλά υποσχόμενο ('ντάξει μωρό μου, τσόντα το έκανες....να είναι όμως και λίγο χοντρός). Εδώ πραγματικά άξιζε να είχαμε το σχόλιο του Χωστήρα να μας έστελνε αδιάβαστους. Όμως εγώ θα κρατήσω ψηλά το επίπεδο και θα πω πως σχηματίζεται σιγά σιγά ο κορμός...της σχέσης. Χωρίς αυτόν, δουλειά δεν γίνεται.


Πέμπτο βήμα: Βάζουμε τον κορμό στην κατάψυξη για πέντε ώρες και περιμένουμε τον Χωστήρα να γυρίσει από την δουλειά (πάντα, όλοι εσείς που θα φτιάχνετε κορμό, να περιμένετε το Χωστήρα για να τον τσακίσετε και στο τέλος θα καταλήξει κορμός βελανιδιάς από το πολύ "περίμενε") και να τον τσακίσουμε.Το να μην έχεις υπομονή και να κόψεις τον κορμό στη μια ώρα δε στο συμβουλεύω. Θα είναι ακόμη ζεστός από το βιτάμ και χάλιας. Ενώ αν κάνεις υπομονή και τον αφήσεις να παγώσει θα το ευχαριστηθείς πολύ.



Σερβίρουμε και στο κρεβάτι (και στο πάτωμα, στο χαλί, στο στρώμα που έχεις ρίξει στο πάτωμα για να μη  ακούγεται το κρεβάτι που τρίζει, στην παραλία, καθώς και στις τουαλέτες ενός καλού εστιατορίου....είναι τα τέλεια σημεία σερβιρίσματος). Αν τον Χωστήρα τον πιάσει λιγούρα και φέρει και παγωτό, θα έχουμε εδώ μια διατροφική βόμβα να απολαύσουμε και μετά πρέπει να σκεφτούμε τρόπους να κάψουμε τις θερμίδες (σκάκι).


ΚΑΛΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ


ΥΓ Η συνταγή του γλυκού βγαίνει μόνο με την bold και ροζ γραφή. Όλα τα άλλα είναι δικές μου πολυλογίες κι ερωτόλογα.

ΥΓ 2 Θα βάλω τον Χωστήρα όταν έρθει, να προσθέσει τα δικά του σχόλια στη συνταγή με κόκκινη γραφή. Να ξανάρθετε στην ανάρτηση. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα σχολιάσει το διεστραμμένο του μυαλό.

6/8/13

Αγάπη Μόνο

Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα ξενέρωτο θέμα, για την αγάπη. Λένε πως η αγάπη έχει πολλές μορφές, εγώ λέω πως έχει μόνο μία και έχει να κάνει με την φροντίδα και το ενδιαφέρον. Όταν η μάνα φροντίζει το μωρό και του αλλάζει την πάνα που σκάει από το σκατό, έχει μέσα της αγάπη γι' αυτό το πλάσμα. Και μάλιστα δεν περιμένει ανταπόδοση.

Όταν η κόρη φροντίζει την ηλικιωμένη μάνα της και της δίνει μια χείρα βοηθείας, δείχνει την αγάπη της για εκείνη. Όταν ο σύντροφος φροντίζει τη σύντροφο και το αντίθετο βεβαίως βεβαίως, δείχνει πως υπάρχει αγάπη μεταξύ τους. Και δεν πρέπει να την μπερδεύουμε με τον έρωτα ή τη μητρική σχέση κλπ.

Άλλο λοιπόν είναι να κόβω φλέβες για τον Χωστήρα και να πιάνεται η καρδιά μου και να σφίγγεται το στομάχι μου όταν με αγγίζει και άλλο να φροντίζω να τρώει υγιεινά (σταματήστε πια, μια φορά μόνο φτιάξαμε πίτσα) και να είναι περιποιημένος, υγιής κλπ. Στο ζευγάρι όσο αυτές οι διαδικασίες γίνονται από καρδιάς κι όχι από την ρουτίνα, τότε μιλάμε για αγάπη.

Όταν όμως γίνονται αναγκαστικά κι από συνήθεια τότε μάλλον κάτι πάει στραβά και θα πρέπει να χωρίσουμε. Δηλαδή να αλληλοσκοτωθούμε. Ο Χωστήρας έχει δηλώσει πως θα με σκοτώσει αν πάω με άλλον. Αυτό δε το λες αγάπη, αλλά εμμονή και εγωισμό. Κι εγώ όμως, αυτόν θα σκότωνα από το να ψάχνω όλη τη Ρωσία............. (Thomas, λέγε τί ξέρεις, Perinio, επίσης λέγε τί ξέρεις).

Όι άνθρωποι δεν αγαπάμε εύκολα. Αγαπάμε μόνο όπου μας αγαπάνε. Και μπορεί να μην περιμένουμε πάντα αντάλλαγμα, αλλά μια κάποια αποδοχή την έχουμε ανάγκη. Είναι δύσκολο πράγμα να είσαι εκεί για τον άλλον και να του προσφέρεις ακόμη και τη ζωή σου, χωρίς να πάρεις πίσω απολύτως τίποτα. Βέβαια θα έπρεπε να είμαστε περισσότερο ανθρωπιστές και εθελοντές και όλα όσα εμπεριέχουν την αγάπη. Όμως είναι τόσο σκληρή η εποχή που ζούμε, που ακολουθούμε πρότυπα αρνητικά.

Ειδικά τα παιδιά, ό,τι βλέπουν, κάνουν. Έχω μια μικρή ανιψούλα από μια δεύτερη ξαδέρφη μου που είναι περίπου ενός έτους και ίσως και λίγο πιο μικρή. Όταν την είχα συναντήσει πριν από καιρό μου λέει η ξαδέρφη μου:  Δες τί κάνει. Η μικρή έπαιρνε πχ μια κούκλα, έτεινε το χέρι της προς το μέρος μου με σκοπό να μου την δώσει. Όταν εγώ πλησίαζα το χέρι μου να την πάρω, εκείνη απομάκρυνε το παιχνίδι και το έκρυβε πίσω της.

Μου φάνηκε απίστευτη κακία να λειτουργεί έτσι ένα μωρό ενός έτους. Άρχισα να διαμαρτύρομαι στην ξαδέρφη μου καθώς αναρωτιόμουν δυνατά : Που το είδε και το κάνει; Η ξαδέρφη δεν ήξερε να απαντήσει. Το έκανε το μωρό μια φορά, όλοι γελάσανε και εκείνο συνέχισε να το κάνει και μάλιστα το εξέλιξε. Η αγάπη είναι να μοιράζεσαι. Κι αν δεν μοιράζεσαι τότε θα μείνεις μόνος σου σε έναν εγωπαθή και αξιολύπητο κόσμο.

Για την ιστορία, ασχολήθηκα για λίγη ώρα με το μωρό, της έμαθα να δίνει εν τέλει το παιχνίδι και όταν να της το δίνουν πίσω να λέει ευχαριστώ. Της έδειξα την κίνηση του χεριού που μπαίνει πάνω στο στήθος για ευχαριστώ. Επειδή είναι μιμητικό όν το έκανε. Και άρχισε να δίνει τελικά το παιχνίδι και να μη το παίρνει πίσω.

Όσοι είστε γονείς και έχετε παιδιά να θυμάστε πως ό,τι βλέπουν κάνουν. Αν έχετε αγάπη μέσα σας και τα πλημμυρίσετε κι αυτά δεν υπάρχει περίπτωση να μην την νιώσουν και να μην την κάνουν τρόπο ζωής μεθαύριο.

Στις ανθρώπινες σχέσεις η αγάπη είναι το βασικότερο συστατικό. Όταν πχ τις προάλλες ο Αφρικανός θεοποιούσε την γυναίκα του και ήλπιζε να ζήσει μαζί της  666 χρόνια, το έλεγε από αγάπη. Δεν είναι έρωτας το να ονειρεύεσαι 7 ολόκληρες ζωές να τις ζεις με τον άλλο μαζί. Είναι αγάπη.

Όταν ο Χωστήρας μου με πήρε μια μέρα τηλέφωνο και μου είπε πως παρόλο που πνιγόταν στη δουλειά ήθελε να με πάρει και να δει τί κάνω, αν πλήττω, αν βαριέμαι, αν τον σκέφτομαι, αυτό δεν είναι έρωτας, είναι....αγ..., λάθος...., αυτό είναι έρωτας.

Οταν η κολλητή μου είναι σε διακοπές με τον άντρα της και παρόλα τα ζουμιά τους με παίρνει τηλέφωνο να δει τί κάνω και να με καλέσει και μαζί της, αν θέλω να πάω, αυτό είναι αγάπη. Και φυσικά είναι αδιακρισία αν πω: Ναι, έρχομαι. Αλλά και μόνο που με σκέφτηκε, αρκεί.

Όταν δεις στο δρόμο ένα παιδί που σου απλώνει το χέρι και ζητάει να φάει και σε κοιτάει στα μάτια έτοιμο να κλάψει, όσο κι αν το εκμεταλλεύονται κάποιοι, αν εσύ του δώσεις κάτι, αυτό είναι αγάπη.

Όταν εθελοντικά βοηθάς στην καθαριότητα της παραλίας της περιοχής σου ή του δάσους ή συμμετέχεις σε διάφορες οικολογικές δράσεις, έχεις αγάπη μέσα σου απέναντι στη φύση.

Γι' αυτό λέω πως η αγάπη δεν έχει μορφές. Είναι μία. Και καραδοκεί πάντα και παντού γύρω μας για να μας γεμίσει με ενέργεια και συναισθήματα. Για να μας απογειώσει.

Αγάπη Μόνο.

3/8/13

Αλήθειες που μας κρύβει

Πρέπει να ξεκαθαρίσω δυο μεγάλες αλήθειες που ο κύριος ΛεΧρίτης δεν σας τις είπε ποτέ. Έριξε στάχτη στα μάτια σας και πάλι βρέθηκα εγώ η κατηγορούμενη που όλα τα κάνω στραβά ή όχι ίσια. Σε λίγες μέρες ξεκινάει η άδειά μου και θα περάσω λίγες μέρες κοντά του, ως η βδέλλα του. Τι γίνεται όμως όταν εγώ πχ έχω αραχνοφοβία ενώ ο Χωστήρας εκτρέφει αράχνες στο σπίτι του; Τι γίνεται όταν εμένα με έχει δαγκώσει λυκόσκυλο ενώ ο Χωστήρας έχει κανα δυο πέντε δέκα σκύλαρους στην αυλή; Και τι ακριβώς γίνεται όταν εγώ δεν τρώω δημητριακά ενώ εκείνος τους αλλάζει τα φώτα;

Για να μην χωρίσουμε ψάξαμε και βρήκαμε μια μέση οδό. Τα σκυλιά στη μάνα του, τις αράχνες στην ανακύκλωση και κρουασάν δίπλα στα δημητριακά. Δίκαιο δεν σας ακούγεται; Και ακούγεται και είναι. Έτσι προετοίμασα το έδαφος της εφόδου μου στο σπίτι του. Πήρα και ξεκλήρισα το γένος της Βαλέριας της Μεγαλόποδης και καθάρισα τα πάντα ώστε να μπορώ να νιώθω άνετα στον χώρο. Πες πως πας διακοπές. Και σου νοικιάζουν ένα δωμάτιο γεμάτο αράχνες παντού. Θα έμενες ή θα άρχιζες να κατεβάζεις διαβόλους και τριβόλους από τα νεύρα σου;

Και να περάσουμε στην Ιταλίδα πουτανίδα που τις προάλλες έπεσε πάνω του στη μία τη νύχτα. Σας θυμίζω πως μιλούσαμε στο τηλέφωνο και μέσα στη νεκρική σιγή ακούω έναν γδούπο και το μωρό μου να αρχίζει να κατεβάζει τα διπλώματα των ξένων γλωσσών που έχει μέσα στον εγκέφαλο του. Έκανε πάρτι η λίγκουαφον. Και σι σινιορε και ουου σινιορε και τσιγαρίνο σινιορίτα και μι σκουζι που η κεφάλα σου να σκούζει. Και να φωνάζω από το τηλέφωνο από το φόβο μη του την έπεσε κανείς και να ρωτάω αν θα καλέσω ασθενοφόρο ή αστυνομία ή την πυροσβεστική τελοσπάντων κι εκείνος να έχει πιάσει κουβέντα με την ιταλίδα και μόνο που καρμπονάρα δεν την κέρασε και λεμοντσέλο.

Και θέλει τώρα εγώ να πιστέψω πως βάδιζε στα τυφλά και έπεσε πάνω της. Στον Κάτω κόσμο μένει πια κι έχει τόσο σκοτάδι; Κι αν δε βλέπεις τίποτα πως περπατάς στο δρόμο; Πως φτάνεις σπίτι σου; Πως δε πέφτεις σε κανέναν γκρεμό; Την είχε δει την κοπελιά να πλησιάζει και απλά για να μην φανεί ότι θέλει να της μιλήσει, βρήκε μια χαζή ευκαιρία. Και καλά... έπεσε πάνω της. Και να ζητάει αυτή τσιγάρα και να χασκογελάει ο άλλος στο τηλέφωνο κι εγώ να μην ξέρω αν πρέπει να το κλείσω για να τους αφήσω να συνεχίσουν τις γλύκες και να φύγω για πάντα ή να το κλείσω και να τον περιμένω να του σπάσω το κεφάλι και να φύγω για πάντα.

Τελικά μόλις επέστρεψε σπίτι, με έριξε πάλι...

30/7/13

Για ποιον χτυπά η καμπάνα;

Πολλές είναι οι φορές που σκέφτομαι το... πιο καλή η μοναξιά από σένα που βρωμούσες κι έλεγες πως μ'αγαπούσες, πιο καλή η μοναξιά.

Έχω ένα πρόβλημα. Βασικά πολλά προβλήματα έχω, αλλά θα σας εκθέσω σήμερα ένα σημαντικό. Αυτό περιγράφεται με μια λέξη ως μπίχλα.

Τα πράγματα είναι απλά. Τα μικρόβια σκοτώνονται με χλωρίνη και άζαξ. Τραβάς το καζανάκι όταν χέζεις και μετά ρίχνεις μέσα και λίγη χλωρίνη. (κατεβάζεις και το καπάκι)

Τρως το υπέροχο πρωινό σου και γεμίζεις τον πάγκο της κουζίνας με ψίχουλα. Αφού πήρες ενέργεια, σειρά έχει να συμμαζέψεις το χάος. (γι' αυτό υπάρχουν τα υπέροχα βετεξ)

Αλλάζεις ρούχα κάθε μέρα γιατί κάνει ζέστη. Τα άπλυτα δεν τα πετάμε όπου του φανεί του Λωλοστεφανή, αλλά τα ρίχνουμε στον κάδο των απλυτων, προκειμένου η δουλάρα η αγαπημένη σου να τα βρει και να βάλει πλυντήριο. (γι' αυτό αγοράσαμε τον κάδο)

Κάνεις μπάνιο γιατί έχει φοβερή ζέστη και αντιλαμβάνομαι τα τρία ντουζ μέχρι το μεσημέρι και τα άλλα πέντε ντουζ κατά τη διάρκεια της νύχτας που σε πιάνουν οι αϋπνίες σου. Αφού όμως ολοκληρώσεις, μάζεψε και τα νερά που έριξες παντού μετά τη μάχη στο Κορδελιό που έζησες στη μπανιέρα. (σφουγγαρίστρα λέγεται το εργαλείο)

Γυρνάς αργά το βράδυ στο σπίτι μετά τη δουλειά. Πεινάς. Εντάξει. Κατανοητό. Ανοίγεις το ψυγείο και σαν άλλος γύπας το αδειάζεις. Κανένα πρόβλημα. Μετά όμως μπορείς να μαζέψεις λίγο τον κακό χαμό που δημιούργησες γύρω σου. (βετεξ και πάλι και όλα καλά)

Βλέπεις την αγαπημένη σου και σιδερώνει μέσα στο κατακαλόκαιρο τα ρούχα σου για να τα έχεις φρέσκα και καθαρά και να είσαι σαν το κουκλί το ζωγραφιστό. Τέλεια. Όταν δε σου αρέσει ένα μπλουζάκι, μη το πετάς σα να κάνεις στριπτίζ από δω κι από εκεί. Αφού είναι καθαρό, ξαναβάλτο στο συρτάρι. (ουφ)

Βλέπεις την αγαπημένη σου και σκουπίζει και σφουγγαρίζει σχεδόν κάθε μέρα. Μη πατάς στα σφουγγαρισμένα. Κάνε ένα τσιγάρο στην αυλή μέχρι να στεγνώσει το πάτωμα. (αφού βλέπεις και θάλασσα από την αυλή)

Προς Θεού, δεν απευθύνομαι στον Χωστήρα. Αυτός είναι νοικοκύρης. Απλά μου βγήκε ένα παράπονο χρόνων από γαϊδουρινές συμπεριφορές αντρών.

Στον Χωστήρα απλά θα πω: Σε ικετεύω μωρό μου, ας την σκοτώσουμε επιτέλους την αράχνη στο χωλ. Με αρκετά κουνούπια ταϊστηκε. Θεριό ανήμερο έγινε. Θα φάει κι εμάς σε λίγο. Είναι καιρός να συνηθίσεις το φιδάκι και τις ταμπλέτες. Και δε σε ρωτάω πια. Την σκότωσα. Σήμερα το βράδυ που θα επιστρέψεις από τη δουλειά, η αράχνη η κουνουποπνίχτρα δεν θα μας κρατάει πια συντροφιά. Λυπάμαι. Τέλος.


17/7/13

Το χαμόγελό σου

Συμπαθώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που χαμογελάνε πολύ και γελάνε δυνατά. Ανήκω σε αυτή τη κατηγορία κι εγώ. Δεν αντέχω την σοβαροφάνεια γύρω μου. Την σοβαρότητα την δέχομαι στο μέτρο που είναι αναγκαία, αλλά την σοβαροφάνεια την αποφεύγω. Οι φίλοι μου είναι χαμογελαστοί άνθρωποι με έντονη την αίσθηση του χιούμορ. Οι κατά καιρούς σύντροφοί μου ήταν κι αυτοί άνθρωποι που με έκαναν και χαμογελούσα. Δε μπορούσα να σταθώ δίπλα σε ανθρώπους κακομούτσουνους, μουτρωμένους και θυμωμένους. Όμως ο τωρινός συντροφός μου, δε με κάνει απλά να χαμογελάω, αλλά λύνομαι στα γέλια. Μερικές φορές θέλω να κατουρηθώ από τα γέλια που μου προκαλεί, αλλά κρατιέμαι.

Το γέλιο είναι πραγματικά πηγή ζωής και ευτυχίας. Οι άνθρωποι που χαμογελάνε δε σημαίνει πως δεν έχουν προβλήματα, ούτε σημαίνει πως έχουν πάντα καλή διάθεση και όρεξη για πλάκες και καλαμπούρια. Καμία σχέση. Το γέλιο είναι στοιχείο του χαρακτήρα μας και της προσωπικότητάς μας. Και όσοι αντιμετωπίζουν τα προβλήματα, τις κακουχίες και τις δυσκολίες με χιούμορ, καταφέρνουν να ξορκίζουν τους δαιμονές τους ευκολότερα. Έπειτα ένα χαμόγελο ακόμη και τον μεγαλύτερο πόνο, μπορεί να τον απαλύνει.

Την περασμένη εβδομάδα που λέτε, αναγκάστηκα να μείνω μερικές μέρες μακριά από τον λεχρίτη μου. Έπρεπε να γίνουν κάποιες δουλειές και αποφασίσαμε να μην σκοτωνόμαστε στις διαδρομές, αλλά να μείνουμε λίγο χωριστά. Ο Λεχρίτης με έβαλε να υποσχεθώ, πως θα μιλάμε στο τηλέφωνο καθημερινά πάνω από δέκα λεπτά τη φορά, πως δε θα φοράω πολύ κοντά σορτσάκια και πολύ στενές μπλούζες και πως θα του δίνω αναφορά για το τι τρώω. Συμφώνησα και χωρίς να θέσω εγώ όρους, έφυγα για το σπίτι μου και τον άφησα στο δικό του.

Στο σπίτι μου όμως αντιμετωπίζω ένα έντονο πρόβλημα. Δεν έχω καθόλου καλό σήμα. Όταν με πάρεις τηλέφωνο, ακούς μια συλλαβή ή ένα φωνήεν από όσα λέω και μετά κενό. Ή ακούς μια πρόταση και βγάζεις το νόημα από τα συμφραζόμενα λόγω των διακοπών. Ο Λεχρίτης στην αρχή, νευρίαζε και φώναζε: Πήγαινε στο παράθυρο, κουνήσου από τη θέση σου, άλλαξε πλευρά στο ακουστικό. Εγώ φυσικά ήξερα πως ό,τι και να κάνω δε θα με άκουγε κανονικά για κανέναν λόγο. Οπότε δήθεν άλλαζα θέση, δήθεν πήγαινα στο παράθυρο, δήθεν άλλαζα πλευρό στο ακουστικό. Επι της ουσίας, απλά ήξερα το πρόβλημα του σήματος και έκανα υπομονή.

Ώσπου ένα βράδυ...................................ΟΧΙ δε θα σας το πω εγώ αυτό που συνέβη. Θα αφήσω εκείνον να το περιγράψει. Για να δούμε τώρα κύριε Λεχρίτη........τί θα μας πεις και πώς.....;;;


1/7/13

V & Shorts

Ένα από τα προηγούμενα πρωινά, ο Χωστήρας εξαφανίστηκε για περίπου 3 ώρες. Τον έψαχνα από 'δω, τον έψαχνα από εκεί, πουθενά ο ΛεΚρήτης. Ανησύχησα. Συνήθως με παίρνει οχτακόσια εξήντα πέντε και μισό τηλέφωνα το πρωί που είμαι στη δουλειά. Εκείνο το πρωί, κανένα τηλέφωνο. Πραγματικά ανησύχησα. Τον έψαξα στο τηλέφωνο, αλλά όχι μόνο δεν το σήκωνε μα το είχε και ερμητικά κλειστό. Κάτι ετοιμάζει πάλι ο Σατανάς. Σκέφτηκα και συνέχισα τη δουλειά μου.

Μετά από αρκετή ώρα κατέφτασε στη δουλειά μου κρατώντας τρεις τσάντες με ρούχα. Του είχα κάνει παρατήρηση τις προηγούμενες μέρες, πως τα μπλουζάκια που φοράει είναι πολύ ξεπερασμένα και τον μεγαλώνουν. Και αυτό το μαλλί του, σαν σφουγγαρίστρα, δεν βοηθάει στην εικόνα του. Έτσι το καημένο το μωρό, θίχτηκε και πήγε και ψώνισε ρουχαλάκια. Όμως ως άνθρωπος των άκρων, πήγε και αγόρασε μπλουζάκια περίπου σαν αυτό. Εγκεφαλικά η Κρήτη. Πάει με χάνετε, λέμε.

Και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

Κρήτη: Για ποιον αγόρασες αυτά τα ρούχα;

Χωστήρας: Για μένα, για ποιον άλλον. Δε σου αρέσουν;

Κρήτη: Καλά είναι, δε λέω. Αλλά δεν είσαι και τόσο γυμνασμένος-ξυρισμένος για να τα φορέσεις.

Χωστήρας: Γιατί, τι έχει το στέρνο μου; Μια χαρά είναι. Θες να το ξυρίσω; Δεν έχω πρόβλημα!

Κρήτη: Να το αφήσεις εκεί που είναι. Απλά βρε παιδί μου, αυτά είναι πολύ νεανικά μπλουζάκια.

Χωστήρας: Θες να πεις πως δεν είμαι εγώ νέος;

Κρήτη: Όχι, δεν εννοώ αυτό. Νέος είσαι κι εσύ. Απλά είναι λίγο γκεϊδίστικα.

Χωστήρας: Θες να πεις πως είμαι γκέι;

Κρήτη: Όχι, δεν εννοώ αυτό.

Χωστήρας: Ε τι εννοείς τότε; Μια δε σου αρέσουν τα ρούχα μου επειδή είναι ξεπερασμένα, μία επειδή είναι γκεϊδίστικα, μία επειδή είναι νεανικά και μια επειδή δεν είμαι γυμνασμένος-ξυρισμένος. Ε τέλος πάντων ρε Κρήτη, παράτα με. Δε ξαναφοράω μπλούζα για το υπόλοιπο καλοκαίρι.

Και τι έκανε ο δικός σας;;; Έχετε καμιά ιδέα;;;; Έβγαλε τη μπλούζα που φορούσε, και έφυγε ξεμπλούζωτος. Άφησε γυμνά τα μπράτσα του και τα στήθη του και απομακρυνόταν αγέρωχος, γυμνασμένος, ποθητός και κούκλος γαμώτο μου. Επαθα μια υστερία στη σκέψη πως όλα τα βλέμματα των γυναικών θα είναι πάνω του κι εγώ θα είμαι στη δουλειά και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα. Και τελικά του πάνε όλα τα ρούχα, ό,τι και να φορέσει του πάει του Λεχρίτη μου.

Μάζεψα τα μπλουζάκια του που τελικά μου άρεσαν πολύ γιατί για να πούμε την αλήθεια δεν ήταν και με μεγάλο V. Τα έβαλα μαζί με την τσάντα μου για να μην τα ξεχάσω όταν θα φύγω για το σπίτι και τότε είδα και μια τσάντα που δεν είχε ανοίξει ο Χωστήρας και ήταν από γυναικείο μαγαζί.  Την άνοιξα και περιείχε μέσα κάτι σαν αυτό:



Από τα νεύρα του δε μου το έδωσε. Εγκεφαλικά η Κρήτη. Πάει με χάνετε λέμε.
Δεν έχω πρόβλημα με τα σορτσάκια που τα φοράνε όλες. Κι εμένα μου αρέσουν και τα φοράω το ομολογώ. Και μάλιστα είναι ευάερα και ευήλια και σέξυ. Όμως δεν ταιριάζουν σε όλες τις γυναίκες. Αν δεν έχεις ψηλό ή αδύνατο πόδι δεν είναι και τόσο γοητευτικά. 

Από την άλλη χαίρομαι που πολλές γυναίκες δεν έχουν κόμπλεξ και τα φοράνε όπως κι αν είναι το σώμα τους. Όλοι έχουν δικαίωμα στη δροσιά. Κι αυτό είναι βασικός κανόνας στο σορτσάκι. Σε δροσίζει απίστευτα μιας και τα μπουτάκια παίρνουν αέρα. Οπότε δε πειράζει αν έχεις και λίγα κιλάκια παραπάνω. Αν δεν είναι πολύ κοντό το σορτσάκι φόρεσε το και απόλαυσέ το. Διαφορετικά να κοιτάγεσαι λίγο περισσότερο στον καθρέφτη γιατί αν σε δει ο Χωστήρας στο δρόμο θα σου πει την παρακάτω ατάκα.



Καλό Μήνα

18/6/13

Γιατί οι γυναίκες σήμερα είναι αγενείς;

Είχα μια κουβέντα πρόσφατα με τον Χωστήρα σχετικά με την στάση των γυναικών απέναντι στους άντρες και την αγένεια που επιδεικνύουν οι γυναίκες όταν πάει κανένας χριστιανός να τους χαμογελάσει. Το ίδιο θέμα έθεσε σε ανάρτηση και ο λατρεμένος μου blogger Perinio.

Ήρθε η ώρα να μάθετε την αλήθεια. Θα σας την πω όλη εγώ. Να ξέρετε γιατί ενεργούμε έτσι και να μην σας κάνει εντύπωση που γυρίζουμε τα μούτρα αλλού ή που σας κοιτάμε σα να μας σκοτώσατε τη μάνα όταν κάνετε μια δειλή προσπάθεια για φλερτ ή το μέγιστο λάθος να μας χαμογελάσετε.

Μου έλεγε ο Χωστήρας πως ένιωθε πολύ μειονεκτικά όταν μια γυναίκα τον κοίταζε έτσι. Και μάλιστα απαιτούσε να του δείχνουν σεβασμό και τέθοια ... εφόσον κι αυτός τις σέβεται και τους φέρεται με ευγένεια. Δεν είναι έτσι μωρό μου.

Θυμήσου πόσο θύμωσες όταν χαμογέλασα προχτές σε εκείνο το παιδί στην παραλία. Κι όταν με ρώτησες αν τον ξέρω και σου είπα πως δεν τον ξέρω, αλλά ευχαριστήθηκα την θετική του διάθεση και το χαμόγελό του, έκανες να μου μιλήσεις δυο ολόκληρα λεπτά από τα νεύρα σου.

Αφού δεν τον ξέρεις, μου είπες, γιατί του χαμογέλασες; Το πρόβλημα λοιπόν είστε εσείς οι άντρες. Οι γυναίκες που σας αρπάζουν από τα μούτρα, είναι αυτές που έχουν δίπλα τους έναν άντρα σαν εσάς που δεν ανέχεστε να κοιτάει η κοπέλα σας άλλον άντρα. Και δεν εννοώ τίποτα άλλο με το ρήμα "κοιτάει", εκτός από την λέξη "κοιτάζω" "βλέπω".

Από την άλλη, οι όμορφοι και αξιόλογοι άντρες δεν εχουν ανάγκη να φλερτάρουν. Έχουν ήδη κατοχυρωμένες πολλές γυναίκες. Μένει να φλερτάρουν οι "ασχημούληδες". Κι οι ασχημούληδες πάνω στο πανικό τους να βρουν κοπέλα, να κάνουν σχέση και όλα τα συναφή, είναι λίγο μπουνταλάδες και τρομάζουν τις κοπέλες. Ο άντρας που είναι σε πανικό, φαίνεται. Και δεν είναι ωραίο για μια γυναίκα να το νιώσει αυτό. Τρομάζει, αγριεύεται και τελικά αγριοκοιτάζει για να γλιτώσει.

Επιπλέον υπάρχουν άντρες που είναι πραγματικά πολυ επιθετικοί όταν φλερτάρουν. Δεν θα με ενοχλήσει αν κάποιος μου χαμογελάσει εγκάρδια, ούτε κι αν σταθεί λίγο το βλέμμα του στο στήθος μου. Είναι φυσιολογική αντίδραση και δεν την παρεξηγώ. Όταν όμως με πλησιάσει και μου χωθεί επιθετικά και αρχίσει να μιλάει και με άσχημες κουβέντες για να δείξει άνεση, μαγκιά, κλανιά και γαματοσύνη, και στην ουσία με προσβάλλει, συγγνώμη αλλά θα λάβει το βλέμμα που του αξίζει. Επειδή λοιπόν έχουμε βιώσει όλες οι γυναίκες λίγο ή πολύ αυτά τα βάρβαρα, θα τα έλεγα, φλέρτ, είμαστε επιφυλακτικές και καχύποπτες ακόμη και στο αθώο ευγενικό χαμόγελο ενός καλού και γλυκού παιδιού.

Αντιδράμε από συνήθεια και όχι επειδή εκείνη τη στιγμή λειτουργεί η λογική. Λειτουργεί μάλλον το ένστικτο της επιβίωσης ή του φόβου και όχι η ανάγκη της υγιους επικοινωνίας. Και γνωρίζω πως είναι λάθος τρόπος, αλλά μερικά στερεότυπα δεν αλλάζουν από όποια πλευρά κι αν τα δούμε.
Θα μπορούσα να μιλήσω και για έναν φαύλο κύκλο, όπου ο άντρας κατηγορεί την γυναίκα, η γυναίκα τον άντρα και πάλι από την αρχή. Επειδή όμως δε θα έχω συμπέρασμα, δε θα το κάνω.

Προφανώς και υπάρχουν γυναίκες ψωνισμένες όσο δε παίρνει, που νομίζουν πως είναι οι κόρες του βασιλιά και πως δεν έχει κανείς το δικαίωμα να ρίξει το βλέμμα του πάνω τους. Είναι οι λεγόμενες στρίγγλες και συνήθως είναι και οι πιο όμορφες. Επειδή έχουν στα πόδια τους όποιον θέλουν, απαξιώνουν οποιονδήποτε κάνει μια προσπάθεια προσέγγισης και στο τέλος καταλήγουν μόνες γιατί όλοι οι άντρες επιλέγουν στο τέλος καλές γυναίκες και όχι και τόσο όμορφες.

Από την άλλη οι άντρες για να μην στιγματιστούν ότι τάχαμου χάσανε το ρόλο τους και πάψανε να κάνουν την πρώτη κίνηση, ότι τάχαμου είναι γκέι αν δεν την πέφτουν στις γυναίκες ευθέως, επιλέγουν έναν άσχημο και γουρουνίσιο τρόπο προσέγγισης που αηδιάζει από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς.

Άρα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, λατρεμένε μου Perinio, μιας και είσαι υπέρμαχος της μέσης οδού, όπως λές. Οι άντρες με τις άστοχες συμπεριφορές τους και οι γυναίκες με τις ανασφάλειες τους φτάνουν τα πράγματα στα άκρα και παύει η επικοινωνία και αυτή η κατάσταση σε αναγκάζει να έρθεις στην Κρήτη να σου βρούμε την καλύτερη. :)

Είμαι σίγουρη πως θα βρεθούν πολλοί άντρες να πουν πως τους φέρθηκε μια γυναίκα με αγένεια αλλά θα βρεθούν και πολλές γυναίκες να υποστηρίξουν πως τους φέρθηκε ένας άντρας με αυθάδεια.

Είστε όμως τυχεροί που με γνωρίσατε. Γιατί εγώ θα σας πω τι πρέπει να κάνετε για να μην λαμβάνετε το βλέμμα της οχιάς από τις γυναίκες. Υπάρχουν μερικά μυστικά που μας χαλαρώνουν εμάς τις γυναίκες. Το πιο σημαντικό είναι να νιώσουμε βολικά και να μην αισθανθούμε πως θέλει κάποιος να μας εκμεταλλευτεί, να μας κοροιδέψει ή να μας φέρει σε δύσκολη θέση.

Όταν λοιπόν εντοπίζεις τη γυναίκα που σε ενδιαφέρει, πριν κάνεις οποιαδήποτε κίνηση, τσέκαρε το περιβάλλον της. Την παρέα της, το ποτό της, τα ρούχα της. Αν καταλάβεις το κλίμα και το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται θα καταφέρεις δυο πράγματα.

1) Θα αντιληφθείς αν πραγματικά ΕΣΥ ενδιαφέρεσαι για εκείνη, γιατί θα έχει περάσει η στιγμή που την επέλεξες μόνο για την εξωτερική της εμφανιση. Αν με διακριτικότητα την παρατηρήσεις, ίσως να ξενερώσεις και να μην μπεις καν στην διαδικασία να της χαμογελάσεις, να περάσεις απαλά δίπλα της και να την αγγίξεις και όλα τα άλλα που σας τα έχει ξαναπεί ο ειδήμων Χωστήρας (πανάθεμα τον, κι εμένα μου τα έκανε και ιδού τα αποτελέσματα).

2) Θα σιγουρευτείς αν είναι μόνη ή όχι, αν το βλέμμα της γυρνάει γύρω γύρω στο μαγαζί, ή αν το βλέμμα της πέφτει πάνω σε έναν και μοναδικό άντρα, αυτόν που κάθεται δίπλα της κι εσύ δεν τον παρατήρησες καθόλου. Αν είναι με φίλες, αν είναι χαλαρή και σε καλή διάθεση. Αν είναι σε φάση να χαμογελάσει ή αν είναι νευρική και αγχωμένη.

Παρατηρείτε λοιπόν πως οι συνθήκες είναι αυτές που δημιουργούν την ένταση ή αντίθετα την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων και δε βγάζει πουθενά να λέμε τσουβαλιάζοντας πως φταίνε οι γυναίκες με τους κακούς τρόπους ή οι άντρες με την γαϊδουρινή συμπεριφορά.

Έχετε παρατηρήσει πως αν σας έχουν τελειώσει τα χρήματα έχετε μια περίεργη κακή διάθεση μέχρι να ξαναπληρωθείτε; Έχετε εντοπίσει οτι αν δεν έχει μαγειρέψει η μαμά ή η κοπέλα σας, ωραίο φαγητό και μείνετε νηστικοί, είστε μέσα στα νεύρα; Κάπως έτσι είναι και η γυναικεία ψυχοσύνθεση. Είναι οι συνθήκες και οι ορμόνες φυσικά που ρυθμίζουν πολλά θέματα. Όταν έχουμε περίοδο, αγριοκοιτάζουμε και αυτός είναι κανόνας. Δε θέλουμε κανέναν άντρα και για κανέναν λόγο να μας χωρίσει από τη σερβιέτα μας.

Αν κάποιος τώρα από σας, σκεφτεί πως καλά τα λες ρε Κρήτη, αλλά εγώ δεν μίλησα για αγένεια στο φλέρτ, αλλά γενικά. Στο δρόμο. Στα μαγαζιά. Στα μπαρ. Εσύ δηλαδή κύριέ μου, αν σε πλησίαζε μια κοπέλα, και σου χαμογελούσε αλλά δε σου άρεσε καθόλου, τι θα έκανες; θα ανταπέδιδες το χαμόγελο από ευγένεια ή θα άλλαζες πεοζοδρόμιο; Κάπως έτσι οριοθετεί και η γυναίκα τα θέλω και τα δε θέλω της. Και μη ξεχνάμε πως οι γιαγιάδες μας, μας μεγάλωσαν με την χαρακτηριστική διδαχή: Δε μιλάμε σε αγνώστους και δεν παίρνουμε καραμέλες από αγνώστους. Αυτό έχει εντυπωθεί στο υποσυνείδητο της γυναίκας.

Συμπερασματικά πιστεύω πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει και δε θα σε ρωτήσει. Ποτέ δε ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου. Εσύ κύριε μου, ένα έχεις να κάνεις, αν θες να πετύχεις. Να κάνεις αυτό που ξέρεις καλά και που το κάνεις και καλά.

Να χαμογελάς και να είσαι ο εαυτός σου.

Όποια το εκτιμήσει, θα είναι τυχερή.

15/6/13

Γενικευμένη ζοχάδα

Οι γενικεύσεις είναι ιδέες και αντιλήψεις πρωτόγονες και εκφράζουν ανθρώπους μονοδιάστατους. Η "ανήλικη" παρουσία μου στο διαδίκτυο και η ανάγνωση διαφόρων blogs μου δείχνουν τρόπους σκέψης ανθρώπων που δεν έχει ο νους τους ούτε την παραμικρή επιστημονική βάση και λογική. Με λίγα λόγια αυτά τα άτομα είναι "ό,τι νά 'ναι" και με παραξενεύει το γεγονός πως κάποιοι άλλοι τους διαβάζουν και τους λένε και μπράβο, ή πόσο συμφωνούν μαζί τους. Γλύψιμο λέγεται και αν δεν γίνεται στο σώμα μου πάνω, από τον Χωστήρα, το αντιπαθώ απεριόριστα.

Όπως θα έχετε αντιληφθεί έχουν γραφτεί πολλά άρθρα για το κλείσιμο της ΕΡΤ αλλά και οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν. Δεν σκοπεύω να αναφερθώ στο θέμα αυτό μιας και διαβάσαμε πάρα πολλά άρθρα με περιεχόμενο και ουσία από όλες τις οπτικές. Εν μέρει καλύφθηκα από το άρθρο των ζοχαδιασμένων φίλων μου και εν μέρει από τον Αφρικανό μας, και ίσως να πρόσθετα πως ναι έγιναν και λάθη στην ΕΡΤ και ήταν μεγάλα και πολλά, σχεδόν προκλητικά.

Κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις κι εμένα μου αρέσει να το γυρνάω το νόμισμα σαν το αρνί στη σούβλα. Διάβαζα λοιπόν ένα άρθρο το οποίο αναφερόταν στους Κρητικούς. Έθαβε με λίγα λόγια τον πολιτισμό της Κρήτης, τη νοοτροπία των ανθρώπων της Κρήτης και μάλιστα η αρθρογράφος άφηνε υπονοούμενα για ανθρώπους που είναι Κρητικοί, χαρακτηρίζοντας με αισχρές φράσεις τα άτομα αυτά και μετά τσουβαλιάζοντας πετούσε μέσα όλους τους Κρητικούς.

Καθένας θα μπορούσε να το κάνει αυτό για τους Μακεδόνες, τους Πελοποννήσιους ή τους νησιώτες. Όμως είναι γελοίο και απαράδεκτο να γράφεις ολόκληρο άρθρο για μια κουλτούρα που ούτε δοκίμασες ποτέ, ούτε καν γεύτηκες μια μικρή της όψη. Κι επειδή έλαβα και πληροφορίες και για τον χαρακτήρα της αρθρογράφου μιας και έτυχε και είναι γνωστή σας, να κοιτάει καλύτερα καθένας τη καμπούρα του.

Κάθε τόπος έχει τις ομορφιές του και τις δυστυχιές του. Κάθε τόπος βγάζει καλούς και κακούς ανθρώπους. Αν δε σου αρέσει ένας τόπος, δεν πας. Δεν έχεις όμως το δικαίωμα να προσβάλλεις έναν τόπο επειδή γνώρισες κάποιον άνθρωπο από εκεί - ο οποίος παρεμπιπτόντως κάποτε σε βοήθησε. Γιατί οι Κρητικοί είναι άνθρωποι ανοιχτοί στη ψυχή και στην καρδιά. Χαρίζονται και βοηθάνε. Δε σου κάνει για παρέα; Δεν τον κάνεις παρέα. Αλλά είσαι μικρής αξίας άνθρωπος αν δεν σέβεσαι τον πολιτισμό ενός τόπου και τον κρίνεις από την φτωχή σου εμπειρία.

Θυμάστε που σας έλεγα πως μερικές φορές το χιούμορ καταντά κακόγουστο και φτηνό; Κάπως έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το άρθρο αυτό της κοπελιάς που έβαζε στο στόχαστρο το τόπο μας. Κακόγουστη και φτηνή κριτική. Ευτυχώς που ανακαλύπτω και αυτά για να ξέρω τι θα διαβάζω και τι αξίζει να διαβάζουμε όλοι, αλλά και τι όχι. Το φιλτράρισμα γίνεται και πάντα θα γίνεται, διότι μπορεί να καταγόμαστε από τη Κρήτη, αλλά λίγο νιονιό το διαθέτουμε, για να μπορούμε να εντοπίζουμε το χιούμορ από την κακία και την πονηρία.

Θύμωσα και να με συγχωρείτε. Θα έβαζα και link προς αποφυγήν ανάγνωσης του ιστολογίου, αλλά δε θα δώσω αξία σε άτομα που δεν την έχουν από μόνα τους.

13/6/13

Αν η βαρεμάρα ήταν ανάρτηση...

Αγαπημένοι μας αναγνώστες, σε αυτή την ανάρτηση γράφουμε και οι δύο. Ο Ρασκόλνικωφ κάλεσε εμένα, δηλαδή την Κρήτη, να μιλήσω για τη βαρεμάρα με εικόνες. Και σκέφτηκα να μάθουμε και τη γνώμη του Χωστήρα γι' αυτό. Βασικά ήταν μια ευκαιρία να κάνουμε ανάρτηση αγκαλιασμένοι και μας άρεσε η ιδέα. (μέλια...)

Αν η βαρεμάρα ήταν σκηνοθέτης

Κρήτη: Ο Steven Spielberg, ουδέποτε με ενθουσίασε σαν σκηνοθέτης. Γούστα είναι αυτά. Βαριέμαι αφόρητα όταν τυχαίνει να βλέπω παλιές του ταινίες, ειδικά τότε που είχε πάθει εμμονή με τους δεινόσαυρους!


Χωστήρας: Ιγκμαρ Μπέργκαμαν γιατί κάθε φορά που ήθελα να δω σουηδική κουλτούρα με έπιανε μια νύστα στο αναπαραγωγικό


Αν η βαρεμάρα ήταν ζώο

Κρήτη: Θα ήτανα η αράχνη για να κάνω συμπαράσταση στη φίλη μου την Aqua και να τονίσω πως είναι βαρετό να κάνεις ιστούς με το ιδιο σχέδιο πάντα. Δε βλέπω πρωτοτυπία.



Χωστήρας: Μπαρμπούνι, γιατί (όπως είπα παλιότερα) είναι τόσο ηλίθιο που και να του κολλήσεις το ψαροντούφεκο στο σβέρκο δεν πρόκειται να σε πάρει χαμπάρι




Αν η βαρεμάρα ήταν πολιτικός

Κρήτη: Αυτό το πράγμα. Χωρίς εξήγηση. Έτσι απλά. Μου τη σπάει. Μα κοίτα χαμόγελο...!!


Χωστήρας: Παπαρήγα, με χαρακτηριστική άνεση, προτιμώ να ακούω ομιλία του Μάο χωρίς μετάφραση και ασπρόμαυρο, παρά αυτήν.



Αν η βαρεμάρα ήταν σχολικό μάθημα

Κρήτη: Μαθηματικά...απλά μαθηματικά...στοσχολείο με έπιανε ύπνος από την πολύ βαρεμάρα που μου προκαλούσαν.



Χωστήρας:  Έκθεση....απλά έκθεση



Αν η βαρεμάρα ήταν πανεπιστημιακό μάθημα

Κρήτη: Παλιές καλές εποχές. Αξέχαστες. Ύπνοι μέσα στα αμφιθέατρα...απέραντοι.



Χωστήρας: σολφέζ, αρμονία, αντίστιξη και όποια άλλη χοντρομαλακία διδάσκουνε στα μουσικά πανεπιστήμια



Αν η βαρεμάρα ήταν λαχανικό

Κρήτη: Εδώ θα συμφωνήσω με τον Ρασκόλνικωφ, το μπρόκολο απλά βρωμάει και είναι και απαίσιο στη γεύση.



Χωστήρας: αυτή η μαλακία με τα λαχανικά έχει παραγίνει, οκ; Τα λαχανικά είναι τόσο γαμάτα που σαπίζουν μέσα στο κωλαράκι τους.



Αν η βαρεμάρα ήταν πτυχή της ζωής του ανθρώπου

Κρήτη: Οι άκυρες, χωρίς ουσία ώρες, μπροστά στη τηλεόραση.


Χωστήρας: Αν η βαρεμάρα ήταν πτυχή της ζωής μου, τότε θα ήταν το μπαλέτο και το μάζεμα σαλιγκαριών.





Αν η βαρεμάρα ήταν ταινία

Χωστήρας: "ο γητευτής των αλόγων" και μην αρχίσετε τις μαλακίες με "σεξ εντ δε σίτυ" και τέτοια, γιατί αυτά δεν είναι ταινίες, εκτός κι αν ο εχινόκοκκος (παράσιτο του εντέρου που έχει μορφή ταινίας) μετράει κι αυτό




Κρήτη: Sex and the city. Είπαν ότι ήταν ταινία.


Αν η βαρεμάρα ήταν τραγουδίστρια

Χωστήρας: θα έλεγα η Αλεξίου, αλλά αυτή απλά με εκνευρίζει. Η τραγουδίστρια που πιστεύω ότι θα πήγαινε τέλεια σε χειρουργικές μονάδες για ολική αναισθησία χωρίς η χορήγηση χημικών θα ήταν η τραγουδίστρια των Νάμα, η Ιφιγένεια....για όσους τη θυμούνται


 (αυτή η ιστορική στιγμή που ΚΑΙ οι Νάμα μπήκαν σε ανάρτησή μας....)

Κρήτη: Αρχικά να πω πως διαφωνώ με τον Χωστήρα, εμένα οι Νάμα μου άρεσαν. Αν θυμάμαι καλά. Και μου άρεσε κι ένα καπέλο που φορούσε η Ιφιγένεια.
Εγώ πάλι δεν αντέχω να ακούω καθόλου τη φωνή της Έλλης Κοκκίνου. Πιο χάλια δεν έχω. Βαριέμαι ανελέητα.Χρησιμοποιεί έναν αργόσυρτο ρυθμό που με αποτελειώνει. Θα έλεγα και την Γαλάνη, αλλά αυτή τραγουδάει κομματάρες.



Αν η βαρεμάρα ήταν βιβλίο

Χωστήρας: "Ο Τρυποκάρυδος".....ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΑΛΑΚΙΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ. Μου το είχαν συστήσει (η μάνα μου) σαν φανταστικό μυθιστόρημα με πηγαίο χιούμορ και στις πρώτες 30 σελίδες το έκλεισα και πήγα να ακολουθήσω καριέρα μητροκτόνου

(ψόφα μπαστάρδι)


Κρήτη: Οποιοδήποτε από τα κόμικς. Μισήστε με. Δε με νοιάζει. Τα αντιπαθώ και τα βαριέμαι όσο δε πάει.


Αν η βαρεμάρα ήταν φαγητό

Χωστήρας: μιλώντας σαν μάγειρας, κανένα φαγητό δεν είναι βαρετό στην προετοιμασία του. Κάθε φορά μπορείς να του βάλεις μια πουτανιά και να το κάνεις διαφορετικό. Αλλά σαν φαγάς που τρώει όποια μαλακία του σερβίρουν, θεωρώ ότι το παστίτσιο είναι ό,τι πιο βαρετό κατασκεύασε ο ανθρώπινος νους




Κρήτη: Το πιο βαρετό φαγητό είναι οι αγκινάρες. Τόσο το καθάρισμά τους, όσο και η απαίσια γεύση τους δίνουν μια βαρεμάρα απίστευτη.



Αν η βαρεμάρα ήταν ηθοποιός

Χωστήρας: η Ηρώ Μανέ και να πάει να γαμηθεί. Πιο βαρετή κι από σκάκι.


(ηθοποιός σημαίνει φως και μπουχου-μπουχου)

Κρήτη: Παρόλο που δε βλέπω Λαζόπουλο, συμφωνώ μαζί του πως εκτός από ατάλαντη προκαλεί και βαρεμάρα στο κοινό. Μιμή Ντενίση και ο ύπνος ήρθε και μας πήρε.



Αν η βαρεμάρα ήταν παράταξη

Χωστήρας: Κάθε ακροαριστερή παράταξη με συντονιστές κολλημένους στο μαρξισμό-λενινισμό.

Κρήτη: Κάθε ακροδεξιά παράταξη με συντονιστές φασιστόμουτρα του κερατά

Αν η βαρεμάρα ήταν γκόμενος/γκόμενα

Χωστήρας: ο Νικόλας γιατί κάθε μέρα ήθελε ιεραποστολικό και πονούσε η πλάτη μου...

Κρήτη: Η Πηνελόπη γιατί εμφανίστηκε μια μέρα με ένα θηρίο δονητή...

8/6/13

Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο, Master G

Η γαμημένη η σκέψη δε σταματά ποτέ. Τρέχει σαν χείμαρρος και γεννά ιδέες.

Κάποιοι μπορούν να τις εκφράσουν λίγο καλύτερα από άλλους σε ένα ιστολόγιο και να θεωρηθεί πετυχημένο το εγχείρημα. Αυτοί οι κάποιοι γίνονται διάσημοι και αποκτούν 36559603 αναγνώστες, ύστερα ασχολούνται με το ραδιόφωνο, συγγράφουν ένα βιβλίο, φτιάχνουν πετυχημένα βιντεάκια και απολαμβάνουν την δημοσιότητα. Ίσως να βγάζουν λεφτά ίσως και όχι. Βασικά δεν έχει σημασία γιατί την δόξα πολλοί αγάπησαν.

Αυτές τις μέρες ο λεχριτάκος μου, μου έκανε μάθημα blogoσύνης.
-Κρήτη, αν θες να έχεις άποψη και να καταλάβεις τι είναι blog, πρέπει να διαβάσεις τον Master G, τον Διπρόσωπο, τον Mikeius, τον Monsieur Cannibal και.....(και μερικούς άλλους που δεν τους θυμάμαι τώρα.)

Πάντα ακούω το μωρό και προσπαθώ να κάνω όσα μου λέει. Αρκεί να θέλω κι εγώ να τα κάνω. Πήγα, τους διάβασα και ήρθα να το παίξω ξερόλας. 

Η the writer σε ανάρτησή της έγραψε πως δεν καταλαβαίνει πως είναι δυνατόν να μην ξέρει κάποιος τον Master G. Όσοι δεν ασχολούνται με τα blogs δεν τον ξέρουν. Είναι απλό. Επίσης να θυμίσω πως ο Master G έχει να γράψει από το 2009. Σχεδόν εφτά χρόνια από τότε που ο Master G ξεκίνησε να γράφει, τον διάβασα εγώ. Μιλάει σχεδόν για μια άλλη εποχή.

Τους υπόλοιπους blogger τους διάβασα περιληπτικά αλλά θα κάνω εξονυχιστική έρευνα για να μην γράφω αρλούμπες και με πάρετε με τις πέτρες.

Οι γρήγορες διαπιστώσεις μου είναι οι εξής:

Έχει διαφορά να γράφεις μια ανάρτηση επειδή θες να προκαλέσεις τον γέλωτα και να το πιέζεις το πράγμα,να το κουράζεις και να το βασανίζεις προκειμένου να πεις το αστείο, να τεντώσεις την βρισιά και να της βγάζεις τα έντερα έξω για να κερδίσεις ένα "μπραβίσιμο". Κι έχει διαφορά να υπάρχει μέσα σου το χιούμορ και να σου κατακλύζει τη σκέψη. Να κάνεις ανάρτηση και να την έχεις έτοιμη σε πέντε το πολύ λεπτά. Και πραγματικά όποιος την διαβάζει να γονατίζει κάτω από τα γέλια.

Πολλοί blogger κάνουν γενναίες προσπάθειες να εκμαιεύσουν τον γέλωτα του αναγνώστη, αλλά αυτή η προσπάθειά τους φαίνεται. Ο ιδρώτας που χύσανε για να γράψουν το αστείο, έχει ποτίσει τις λέξεις τους. Κι αυτό δεν είναι χιούμορ. Είναι καταναγκαστικό έργο, που δεν ξέρω ούτε καν αν αξίζει το κόπο και το χρόνο.

Τα ιστολόγια που μου υπέδειξε το μωρό, τα διάβασα ευχάριστα. Το ομολογώ.

Ο Master G που σας έχει γίνει εμμονή και θέλετε οι περισσότεροι να του μοιάσετε, έχει καταφέρει κάτι μοναδικό. Ιδεολογεί υβρίζοντας. Οι αναρτήσεις του εκτός από έξυπνες ατάκες, έχουν μια γερή μεστή ουσία, άσχετα αν συμφωνώ ή διαφωνώ εγώ ή κάποιοι από εσάς μαζί του.  Πέτυχε το ευφυές, το χιουμοριστικό, το υβριστικό και το ιδεολογικό ταυτόχρονα. Τέσσερα σε ένα. Δύσκολη δουλειά και του βγάζω το καπέλο.

Όμως...


Όμως...


Όμως...


Όμως...

Χωρίς να ξέρω το λόγο που σταμάτησε να γράφει δεν μπορώ να δεχτώ την παύση της γραφής του. Λυπάμαι. Ας έγραψε ωραιότατα όσα έγραψε εφτά χρόνια πριν. Σήμερα, στην γρήγορη ροή της εποχής τι έχει να μου πει ο Master G? Και ο κάθε Master G....Τίποτα;;;Σιώπησε;;;Αυτό ήταν;;;Τα είπε όσα ήθελε να πει; Ολοκλήρωσε τη σκέψη του;

Δεν μπορεί να αποτελέσει αυθεντία για μένα για 3 λόγους.

1. Τέσσερα χρόνια σιωπής είναι πολλά και δεν του τα συγχωρώ.
2. Απόψεις πριν από εφτά χρόνια, δε με πολυαπασχολούν.
3. Η γαμημένη η σκέψη, δεν σταματά ποτέ. Τρέχει σαν χείμαρρος και γεννά ιδέες. Δε μπορεί να πείσει πως του συνέβη το αντίθετο.

Άρα μας δούλεψε. Σας δούλεψε βασικά. Γιατί εγώ μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτόν. Όταν γεννήθηκα, επι της ουσίας, δεν υπήρχε.

Δώστε μου ένα mail του, να του τα ψάλλω ένα χεράκι.


5/6/13

Χωρίς δεκάρα

Έμαθα πως να βάζω τραγούδια. Γι' αυτό λέω να κάνουμε ένα πάρτι. Θα βάλω ένα τραγούδι που θα το αφιερώσω στον Χωστηράκο μου και μετά στα σχόλια αφήστε το δικό σας λινκ με το αγαπημένο σας τραγούδι και την αφιέρωσή σας, κι έτσι θα φτιάξουμε μια τεράστια ανάρτηση με τις αφιερώσεις μας και την τρέλα που καθένας κουβαλάει. Ξεκινάω με αφιέρωση στον πιο σέξυ blogger, στα πιο υπέροχα μάτια και στο πιο ωραίο χαμόγελο που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου.

31/5/13

Ζώντας μαζί του

Άλλη μια ανάρτηση απομυθοποίησης του φίλου σας Χωστήρα, είναι έτοιμη να γραφτεί. Ξέρετε πως όσα γράφω τα γράφω με αγάπη και με την πεποίθηση πως θα τον κάνω άνθρωπο. Δεν το πιστεύετε; Σας το είχα πει τις προάλλες. Δεν είναι άνθρωπος. Είναι σατανικό μυαλό. Όλα περιστρέφονται γύρω από το πώς θα καταφέρει να πετύχει αυτό που θέλει και τις περισσότερες φορές χρησιμοποιεί χτυπήματα κάτω από τη μέση και ύπουλους μηχανισμούς. Όμως την πάτησε για τα καλά αυτή τη φορά. Και ήρθε η ώρα να το μάθετε όλοι. Θα σας τα γράψει και στο δικό του ιστολόγιο, αλλά θα προλάβω την είδηση γιατί έχει πολύ φάση όλο αυτό που ζω, ζώντας μαζί του.

Αρκετό διάστημα τώρα, πέραν  από τις υγιεινές διατροφές του, τις ίνες, τις πείνες και τις φρίκες (μου) τον είχε πιάσει μια μανία με την μερέντα. Πήγαινε στο σούπερ μάρκετ και αγόραζε τα μεγάλα κουτιά του δίκιλου και πάνω. Τον κοιτούσα περίεργα κι εγώ. Αυτό λοιπόν είναι το ευαίσθητο σημείο του, κι αυτό είναι μείον του. Αφού με ανάγκαζε να τρώω κι εγώ μερέντα με κάθε τρόπο και φυσικά έτρωγε κι αυτός, έφτασε η μέρα που σας είχε πει, που εγώ κοιμόμουν κι εκείνος δοντοπονούσε. Από την επόμενη μέρα, άρχιζε τα ζεστά νερά, τα λεμόνια, τις γαργάρες, ούζο, τσίπουρο, ρακή, φορμόλη, τίποτα. Ο πόνος επέμενε.

Ώσπου ένα πρωι δεν άντεξα. Πήρα τηλέφωνο οδοντίατρο και του έκλεισα ένα ραντεβού. Όταν όμως του το ανακοίνωσα έγινε χαμός:

Χωστήρας: Γιατί ανακατεύεσαι; Δεν είναι τίποτα. Με έχει ξαναπιάσει. Θα περάσει. 

Κρήτη: Βρε μωράκι μου, πήγαινε στον γιατρό, να δει το στοματάκι σου. Αν δεν είναι τίποτα, όλα καλά. Αν υπάρχει κάποιο προβληματάκι να στο φτιάξει να περάσει να μην πονάει το μωρό μου.

Χωστήρας: Μια χαρά είμαι. Δεν έχω τίποτα. Να, εδώ, θα πιω λίγο λεμονάκι μερικές μέρες και θα είμαι καλά.

Κρήτη: Μα βρε αγάπη μου, σε παρακαλώ. Πήγαινε για μένα. Κάντο σαν χάρη. Δε μπορώ να σε βλέπω να πονάς και να μην έχεις όρεξη για τίποτα.

Χωστήρας: Εγώ δεν έχω όρεξη για τίποτα; Αμα σε βάλω κάτω θα σου πω εγώ.

Κρήτη: Πήγαινε στο ραντεβού και μετά έλα να με βάλεις κάτω μωρό μου.

Κάπως έτσι, πήγε. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο όσο περίμενε να έρθει η σειρά του κι εκεί ο γενναίος Χωστήρας που όλοι ξέρουμε, έπαψε να υφίσταται. Δεν είχα εικόνα αλλά πιστεύω πως θα καθόταν στον χώρο αναμονής μαζεμένος και πιο φοβισμένος από ποτέ. Εντωμεταξύ στο τηλέφωνο μου έλεγε πως αυτά δεν είναι τίποτα, πως ελέγχει τον πόνο, πως αντέχει, πως έχει περάσει χειρότερα ζόρια...αλλά η φωνή του μαρτυρούσε ένα γονατισμένο λιοντάρι που περίμενε να το καρατομήσουν γιατί ήξερε πως είχε χάσει τη μάχη. (Ευτυχώς όχι της Κρήτης)

Για την επόμενη ώρα το τηλέφωνό του σίγησε και δεν είχα καθόλου ίχνη του. Βασικά ανησυχούσα (ίσως και περισσότερο από εκείνον) γιατί λόγω δουλειάς δε μπορούσα να πάω κι εγώ μαζί του για να του κρατάω το χέρι. Ήμουν όμως μέσα στη καρδιά του. (Ελπίζω)

Μετά από μια ώρα περίπου χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ήταν αυτός. Το σηκώνω με μανία και ακούω τη φωνή του λίγο ταλαιπωρημένη:

Χωστήρας: Μωρό μου, τι μωρό ήταν αυτή η οδοντίατρος που με έστειλες;

Κρήτη: Πως πήγε; Τι συμβαίνει στο στοματάκι σου; Όλα καλά;

Χωστήρας: Να ρε μωρό μου...μην ανησυχείς. Θα σου πω από κοντά. Δεν έχω μπαταρία και πρέπει να φύγω γρήγορα για δουλειά. τουτ τουτ τουτ τουτ

Ε δε παλεύεται ο τύπος έτσι; Φρόντισε να μου πει για την γκόμενα οδοντίατρο που εγώ τον έστειλα, γιατί του έχω και εμπιστοσύνη του Λ Ε Χ Ρ Ι Τ Η, αλλά να μου πει τι έγινε με το δόντι του δε το σκέφτηκε. Να ξέρω δηλαδή πως του άρεσε η οδοντίατρος που σιγά δηλαδή, απλά είναι δυο μέτρα αλόγα αλλά να μην ξέρω αν πονάει ή δεν πονάει, αν του σφράγισε δόντι, αν του έβγαλε δόντι ή αν βγάλανε τα μάτια τους..................................................................

Δε θα πάει μία; Δε θα γυρίσει από τη δουλειά; Θα γίνει η μάχη της Κρήτης όπως δεν την έχει διδαχθεί ποτέ κανείς στην Ιστορία μέχρι τώρα.

Ανησυχώ και για τα δόντιά του. Τι να έπαθε άραγε; Αλλά με τις παλιομερέντες που έτρωγε...καλά να πάθει. Ζώντας μαζί του διαπιστώνω τα πολλά μικρά πράγματα-αισθήματα και συναισθήματα της καθημερινότητας...πόσο αγαπάς τον άλλο, πόσο τον πονάς, πόσο τον προσέχεις, πόσο τον καταλαβαίνεις και πόσο τελικά τον ζηλεύεις με την καλή έννοια της λέξης. Και οι μικρές αναταραχες στις σχέσεις μόνο καλό κάνουν. Γιατί η θάλασσα χωρίς κύματα δεν θα ήταν τόσο όμορφη. Βέβαια εύχομαι τα μεγάλα κύματα να μην μας πλησιάσουν ποτέ, αλλά να το ξέρετε σήμερα μια πατητή θα του την κάνω που με έχει και περιμένω τόσες ώρες για να μάθω νέα του.

Άντρες παιδί μου...πεταμένα λεφτά...

26/5/13

Λέτε να είναι τσιγκούνης;

Οι Κυριακές είναι οι αγαπημένες μου μέρες και κατάφερε ο Λεκρήτης μου να τις κάνει να μοιάζουν οι χειρότερες και οι πιο βασανιστικές. Πριν τον γνωρίσω το πρόγραμμα ήταν το εξής: Ξυπνούσα στις 11 με χαλαρές διαθέσεις, έκανα ένα ντουζ, ντυνόμουν, βαφόμουν και σαν αυθεντικό καγκουράκι πήγαινα για καφέ με τις φίλες μου. Δε ξεχνούσα να φορώ τα γυαλιά-θερμοσίφωνες. Μισό να σας τα δείξω. Δεν είναι και τόσο χάλια, αν έχεις στυλ.


Επέστρεφα σπίτι το μεσημέρι και πήγαινα στη μαμά μου για φαγητό και για να την δω λίγο. Ύστερα μεσημεριανή σιέστα και το απόγευμα ή βόλτα στη θάλασσα ή παγωτό στη θάλασσα ή κάτι τελοσπάντων στη θάλασσα. Το βράδυ οχύρωμα στο σπίτι γιατί έρχεται η Δευτέρα και το πρωινό ξύπνημα απειλεί κόσμο.

Από τότε που τον γνώρισα, όλα άλλαξαν....και άρχισε η γκρίνια.



Με ξυπνάει στις έξι το πρωί με όρεξη για σεξ. Έπειτα αντί για κρουασάν, καφέ, τόστ και τα σχετικά, μου φέρνει για πρωινό κάτι ίνες που τις τρώνε όσοι δε μπορούν να χέσουν, κάτι βότανα και κάτι άλλα εκεί που υποτίθεται κάνουν τα χίλια καλά στον οργανισμό, αλλά εμένα δε μου αρέσουν.
Έπειτα ξανακοιμόμαστε και στις 11 που πρέπει να ετοιμαστώ για καφέ, εκείνος μου κρύβει τα καλλυντικά μου και τα γυαλιά μου και με τραβάει προς την παραλία.
Αν ο καιρός είναι καλός μου αρέσει κι εμένα, αν κρυώνω όμως με εκνευρίζει να είμαι με το μαγιό, να κρυώνω και να τρέμω, ενώ το καλό είναι που κάθομαι να κοιτάζω από την παραλία το θεϊκό του κορμί. Έχει κορμάρα που με τρελαίνει καθώς δαμάζει τα κύματα. Είναι λογικό...με τις μαλακίες που τρώει. Αν έχει θάλασσα λάδι μπαίνω κι εγώ και ξαπλώνω έξω έξω κάνοντας περισσότερο ηλιοθεραπεία και λιγότερο μπάνιο. Και τότε αρχίζει να μου φωνάζει:

Χωστήρας: Τώρα εσύ κάνεις μπάνιο; Παλιοκάγκουρα; Το μαγιο ήρθες να δείξεις στο κόσμο και το γυαλί ή ήρθες να γυμναστείς; Όλο φιγούρα είσαι.
Κρήτη: Ήρθα να ξεκουραστώ. Μη με πρήζεις. Εσύ κάνε ό,τι θες. Εγώ σε ενοχλώ;
Χωστήρας: Βρε έλα να κολυμπήσεις μαζί μου; Να σφίξει το δέρμα μας.
Κρήτη: Μια χαρά σφιχτό δέρμα έχω εγώ. Άλλωστε δε γίνεται να κολυμπήσω.
Χωστήρας: Γιατί δε γίνεται;
Κρήτη: Γιατί πεινάω και νηστικό αρκούδι δε κολυμπάει.
Χωστήρας: Να πάω να σου φέρω ένα γιαουρτάκι από το σπίτι; Να βάλω και δημητριακά μέσα;
Κρήτη: Οχι, μια ζαμπονοτυρόπιτα θέλω.
Χωστήρας: Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
Κρήτη: Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ

Κι ενώ εγώ έχω καεί από τον ήλιο κι έχει περάσει ένα δίωρο, θυμάται πως έχει κι ένα κορίτσι στην ακτή που τον περιμένει και έρχεται με απλωτές κοντά μου. Βρεγμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια, έρχεται πέφτει πάνω μου και με αγκαλιάζει. Αυτό το πράγμα ΜΟΥ ΣΠΑΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ. Εγώ έχω στεγνώσει κι έρχεται και με κάνει χάλια πάλι.  Μου βρέχει και τα μαλλιά που με κόπο τα έχω διατηρήσει στεγνά,  φορώντας πιάστρες και κάνοντας κότσο ψηλό. Και με σπρώχνει με μανία με πετάει μέσα στη θάλασσα και με παρατάει εκεί σαν βρεγμένη γάτα. Είναι ΣΑΤΑΝΑΣ.

Εντωμεταξύ, έχει έρθει μεσημέρι και όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι κι εγώ (πλην του Χωστήρα που είπαμε πως δεν είναι άνθρωπος αλλά σατανάς) πεινάω. Όσο κι αν παρακαλάω να φάμε κάτι, εκείνος επιμένει πως θα πάμε πρώτα σπίτι να κάνουμε μπάνιο, να βγάλουμε τα μαγιό και μετά όλα τα άλλα. Βρε πιάσε μια σπαλομπριζόλα να γουστάρουμε. Τίποτα αυτός. Ακολουθεί το πρωτόκολλο.

Και σερνόμαστε σπίτι, εγώ δηλαδή σέρνομαι γιατί αυτός είναι μέσα στην ενέργεια όλη μέρα κι όλη νύχτα. Κάνουμε μπάνιο και μετά θέλει σεξ. Ε όχι ρε μωρό μου. Όχι. Όχι. Όχι...μμμμ...χμμμ.....Ναι. Ναι. Ναι...μμμμ

Όπως καταλάβατε μένω νηστική τις Κυριακές. Όταν όμως φεύγει για την δουλειά, πάω κι εγώ στη μαμά μου και της αδειάζω το ψυγείο. Και τελειώνει το θέμα. Αυτός τρώει στο ξενοδοχείο και είμαστε καινούριοι.

ΛΕΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΓΚΟΥΝΗΣ;;;