31/5/13

Ζώντας μαζί του

Άλλη μια ανάρτηση απομυθοποίησης του φίλου σας Χωστήρα, είναι έτοιμη να γραφτεί. Ξέρετε πως όσα γράφω τα γράφω με αγάπη και με την πεποίθηση πως θα τον κάνω άνθρωπο. Δεν το πιστεύετε; Σας το είχα πει τις προάλλες. Δεν είναι άνθρωπος. Είναι σατανικό μυαλό. Όλα περιστρέφονται γύρω από το πώς θα καταφέρει να πετύχει αυτό που θέλει και τις περισσότερες φορές χρησιμοποιεί χτυπήματα κάτω από τη μέση και ύπουλους μηχανισμούς. Όμως την πάτησε για τα καλά αυτή τη φορά. Και ήρθε η ώρα να το μάθετε όλοι. Θα σας τα γράψει και στο δικό του ιστολόγιο, αλλά θα προλάβω την είδηση γιατί έχει πολύ φάση όλο αυτό που ζω, ζώντας μαζί του.

Αρκετό διάστημα τώρα, πέραν  από τις υγιεινές διατροφές του, τις ίνες, τις πείνες και τις φρίκες (μου) τον είχε πιάσει μια μανία με την μερέντα. Πήγαινε στο σούπερ μάρκετ και αγόραζε τα μεγάλα κουτιά του δίκιλου και πάνω. Τον κοιτούσα περίεργα κι εγώ. Αυτό λοιπόν είναι το ευαίσθητο σημείο του, κι αυτό είναι μείον του. Αφού με ανάγκαζε να τρώω κι εγώ μερέντα με κάθε τρόπο και φυσικά έτρωγε κι αυτός, έφτασε η μέρα που σας είχε πει, που εγώ κοιμόμουν κι εκείνος δοντοπονούσε. Από την επόμενη μέρα, άρχιζε τα ζεστά νερά, τα λεμόνια, τις γαργάρες, ούζο, τσίπουρο, ρακή, φορμόλη, τίποτα. Ο πόνος επέμενε.

Ώσπου ένα πρωι δεν άντεξα. Πήρα τηλέφωνο οδοντίατρο και του έκλεισα ένα ραντεβού. Όταν όμως του το ανακοίνωσα έγινε χαμός:

Χωστήρας: Γιατί ανακατεύεσαι; Δεν είναι τίποτα. Με έχει ξαναπιάσει. Θα περάσει. 

Κρήτη: Βρε μωράκι μου, πήγαινε στον γιατρό, να δει το στοματάκι σου. Αν δεν είναι τίποτα, όλα καλά. Αν υπάρχει κάποιο προβληματάκι να στο φτιάξει να περάσει να μην πονάει το μωρό μου.

Χωστήρας: Μια χαρά είμαι. Δεν έχω τίποτα. Να, εδώ, θα πιω λίγο λεμονάκι μερικές μέρες και θα είμαι καλά.

Κρήτη: Μα βρε αγάπη μου, σε παρακαλώ. Πήγαινε για μένα. Κάντο σαν χάρη. Δε μπορώ να σε βλέπω να πονάς και να μην έχεις όρεξη για τίποτα.

Χωστήρας: Εγώ δεν έχω όρεξη για τίποτα; Αμα σε βάλω κάτω θα σου πω εγώ.

Κρήτη: Πήγαινε στο ραντεβού και μετά έλα να με βάλεις κάτω μωρό μου.

Κάπως έτσι, πήγε. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο όσο περίμενε να έρθει η σειρά του κι εκεί ο γενναίος Χωστήρας που όλοι ξέρουμε, έπαψε να υφίσταται. Δεν είχα εικόνα αλλά πιστεύω πως θα καθόταν στον χώρο αναμονής μαζεμένος και πιο φοβισμένος από ποτέ. Εντωμεταξύ στο τηλέφωνο μου έλεγε πως αυτά δεν είναι τίποτα, πως ελέγχει τον πόνο, πως αντέχει, πως έχει περάσει χειρότερα ζόρια...αλλά η φωνή του μαρτυρούσε ένα γονατισμένο λιοντάρι που περίμενε να το καρατομήσουν γιατί ήξερε πως είχε χάσει τη μάχη. (Ευτυχώς όχι της Κρήτης)

Για την επόμενη ώρα το τηλέφωνό του σίγησε και δεν είχα καθόλου ίχνη του. Βασικά ανησυχούσα (ίσως και περισσότερο από εκείνον) γιατί λόγω δουλειάς δε μπορούσα να πάω κι εγώ μαζί του για να του κρατάω το χέρι. Ήμουν όμως μέσα στη καρδιά του. (Ελπίζω)

Μετά από μια ώρα περίπου χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ήταν αυτός. Το σηκώνω με μανία και ακούω τη φωνή του λίγο ταλαιπωρημένη:

Χωστήρας: Μωρό μου, τι μωρό ήταν αυτή η οδοντίατρος που με έστειλες;

Κρήτη: Πως πήγε; Τι συμβαίνει στο στοματάκι σου; Όλα καλά;

Χωστήρας: Να ρε μωρό μου...μην ανησυχείς. Θα σου πω από κοντά. Δεν έχω μπαταρία και πρέπει να φύγω γρήγορα για δουλειά. τουτ τουτ τουτ τουτ

Ε δε παλεύεται ο τύπος έτσι; Φρόντισε να μου πει για την γκόμενα οδοντίατρο που εγώ τον έστειλα, γιατί του έχω και εμπιστοσύνη του Λ Ε Χ Ρ Ι Τ Η, αλλά να μου πει τι έγινε με το δόντι του δε το σκέφτηκε. Να ξέρω δηλαδή πως του άρεσε η οδοντίατρος που σιγά δηλαδή, απλά είναι δυο μέτρα αλόγα αλλά να μην ξέρω αν πονάει ή δεν πονάει, αν του σφράγισε δόντι, αν του έβγαλε δόντι ή αν βγάλανε τα μάτια τους..................................................................

Δε θα πάει μία; Δε θα γυρίσει από τη δουλειά; Θα γίνει η μάχη της Κρήτης όπως δεν την έχει διδαχθεί ποτέ κανείς στην Ιστορία μέχρι τώρα.

Ανησυχώ και για τα δόντιά του. Τι να έπαθε άραγε; Αλλά με τις παλιομερέντες που έτρωγε...καλά να πάθει. Ζώντας μαζί του διαπιστώνω τα πολλά μικρά πράγματα-αισθήματα και συναισθήματα της καθημερινότητας...πόσο αγαπάς τον άλλο, πόσο τον πονάς, πόσο τον προσέχεις, πόσο τον καταλαβαίνεις και πόσο τελικά τον ζηλεύεις με την καλή έννοια της λέξης. Και οι μικρές αναταραχες στις σχέσεις μόνο καλό κάνουν. Γιατί η θάλασσα χωρίς κύματα δεν θα ήταν τόσο όμορφη. Βέβαια εύχομαι τα μεγάλα κύματα να μην μας πλησιάσουν ποτέ, αλλά να το ξέρετε σήμερα μια πατητή θα του την κάνω που με έχει και περιμένω τόσες ώρες για να μάθω νέα του.

Άντρες παιδί μου...πεταμένα λεφτά...

26/5/13

Λέτε να είναι τσιγκούνης;

Οι Κυριακές είναι οι αγαπημένες μου μέρες και κατάφερε ο Λεκρήτης μου να τις κάνει να μοιάζουν οι χειρότερες και οι πιο βασανιστικές. Πριν τον γνωρίσω το πρόγραμμα ήταν το εξής: Ξυπνούσα στις 11 με χαλαρές διαθέσεις, έκανα ένα ντουζ, ντυνόμουν, βαφόμουν και σαν αυθεντικό καγκουράκι πήγαινα για καφέ με τις φίλες μου. Δε ξεχνούσα να φορώ τα γυαλιά-θερμοσίφωνες. Μισό να σας τα δείξω. Δεν είναι και τόσο χάλια, αν έχεις στυλ.


Επέστρεφα σπίτι το μεσημέρι και πήγαινα στη μαμά μου για φαγητό και για να την δω λίγο. Ύστερα μεσημεριανή σιέστα και το απόγευμα ή βόλτα στη θάλασσα ή παγωτό στη θάλασσα ή κάτι τελοσπάντων στη θάλασσα. Το βράδυ οχύρωμα στο σπίτι γιατί έρχεται η Δευτέρα και το πρωινό ξύπνημα απειλεί κόσμο.

Από τότε που τον γνώρισα, όλα άλλαξαν....και άρχισε η γκρίνια.



Με ξυπνάει στις έξι το πρωί με όρεξη για σεξ. Έπειτα αντί για κρουασάν, καφέ, τόστ και τα σχετικά, μου φέρνει για πρωινό κάτι ίνες που τις τρώνε όσοι δε μπορούν να χέσουν, κάτι βότανα και κάτι άλλα εκεί που υποτίθεται κάνουν τα χίλια καλά στον οργανισμό, αλλά εμένα δε μου αρέσουν.
Έπειτα ξανακοιμόμαστε και στις 11 που πρέπει να ετοιμαστώ για καφέ, εκείνος μου κρύβει τα καλλυντικά μου και τα γυαλιά μου και με τραβάει προς την παραλία.
Αν ο καιρός είναι καλός μου αρέσει κι εμένα, αν κρυώνω όμως με εκνευρίζει να είμαι με το μαγιό, να κρυώνω και να τρέμω, ενώ το καλό είναι που κάθομαι να κοιτάζω από την παραλία το θεϊκό του κορμί. Έχει κορμάρα που με τρελαίνει καθώς δαμάζει τα κύματα. Είναι λογικό...με τις μαλακίες που τρώει. Αν έχει θάλασσα λάδι μπαίνω κι εγώ και ξαπλώνω έξω έξω κάνοντας περισσότερο ηλιοθεραπεία και λιγότερο μπάνιο. Και τότε αρχίζει να μου φωνάζει:

Χωστήρας: Τώρα εσύ κάνεις μπάνιο; Παλιοκάγκουρα; Το μαγιο ήρθες να δείξεις στο κόσμο και το γυαλί ή ήρθες να γυμναστείς; Όλο φιγούρα είσαι.
Κρήτη: Ήρθα να ξεκουραστώ. Μη με πρήζεις. Εσύ κάνε ό,τι θες. Εγώ σε ενοχλώ;
Χωστήρας: Βρε έλα να κολυμπήσεις μαζί μου; Να σφίξει το δέρμα μας.
Κρήτη: Μια χαρά σφιχτό δέρμα έχω εγώ. Άλλωστε δε γίνεται να κολυμπήσω.
Χωστήρας: Γιατί δε γίνεται;
Κρήτη: Γιατί πεινάω και νηστικό αρκούδι δε κολυμπάει.
Χωστήρας: Να πάω να σου φέρω ένα γιαουρτάκι από το σπίτι; Να βάλω και δημητριακά μέσα;
Κρήτη: Οχι, μια ζαμπονοτυρόπιτα θέλω.
Χωστήρας: Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
Κρήτη: Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ

Κι ενώ εγώ έχω καεί από τον ήλιο κι έχει περάσει ένα δίωρο, θυμάται πως έχει κι ένα κορίτσι στην ακτή που τον περιμένει και έρχεται με απλωτές κοντά μου. Βρεγμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια, έρχεται πέφτει πάνω μου και με αγκαλιάζει. Αυτό το πράγμα ΜΟΥ ΣΠΑΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ. Εγώ έχω στεγνώσει κι έρχεται και με κάνει χάλια πάλι.  Μου βρέχει και τα μαλλιά που με κόπο τα έχω διατηρήσει στεγνά,  φορώντας πιάστρες και κάνοντας κότσο ψηλό. Και με σπρώχνει με μανία με πετάει μέσα στη θάλασσα και με παρατάει εκεί σαν βρεγμένη γάτα. Είναι ΣΑΤΑΝΑΣ.

Εντωμεταξύ, έχει έρθει μεσημέρι και όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι κι εγώ (πλην του Χωστήρα που είπαμε πως δεν είναι άνθρωπος αλλά σατανάς) πεινάω. Όσο κι αν παρακαλάω να φάμε κάτι, εκείνος επιμένει πως θα πάμε πρώτα σπίτι να κάνουμε μπάνιο, να βγάλουμε τα μαγιό και μετά όλα τα άλλα. Βρε πιάσε μια σπαλομπριζόλα να γουστάρουμε. Τίποτα αυτός. Ακολουθεί το πρωτόκολλο.

Και σερνόμαστε σπίτι, εγώ δηλαδή σέρνομαι γιατί αυτός είναι μέσα στην ενέργεια όλη μέρα κι όλη νύχτα. Κάνουμε μπάνιο και μετά θέλει σεξ. Ε όχι ρε μωρό μου. Όχι. Όχι. Όχι...μμμμ...χμμμ.....Ναι. Ναι. Ναι...μμμμ

Όπως καταλάβατε μένω νηστική τις Κυριακές. Όταν όμως φεύγει για την δουλειά, πάω κι εγώ στη μαμά μου και της αδειάζω το ψυγείο. Και τελειώνει το θέμα. Αυτός τρώει στο ξενοδοχείο και είμαστε καινούριοι.

ΛΕΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΓΚΟΥΝΗΣ;;;

24/5/13

elPre ευχαριστούμε

Μου είπε πως το βράδυ που θα γυρίσει από την δουλειά, έχει έμπνευση και θέλει να κάνει ανάρτηση. Τι γίνεται τώρα. Όταν κάνει αναρτήσεις εδώ, με βάζει για ύπνο πρώτα και μετά γράφει. Δε μπορώ να καταλάβω την συμπεριφορά του αυτή. Ξυπνάω το πρωί και βλέπω ανάρτηση. Δεν παίρνω χαμπάρι ούτε πότε γράφει, ούτε πότε πονάει, ούτε πότε κλάνει. Ας μη μιλήσω και για το fb και για τις Αλβανοαρμενογκόμενες.

Πιστεύω πως εγώ δεν τον ενοχλώ. Κάθομαι δίπλα και απλά κοιτάζω. Κοιτάζω, τρώω, πίνω, σφυρίζω, τραγουδάω, ξανατρώω, ξαναπίνω, λοξοκοιτάζω, χαϊδεύω, φιλάω, ξανατρώω, ξαναχαϊδεύω και ξαναλοξοκοιτάζω.  Κρατάω πάντα και μια παντόφλα και όταν γράφει καμιά προστυχιά από αυτές που δεν σηκώνει ο ευγενικός οργανισμός μου, τότε μόνο την εκσφενδονίζω πάνω στο σβερκάκι του.

Από αυτό το τόσο μικρό πταίσμα μου, έπαψε να με ενημερώνει πότε θα κάνει ανάρτηση εδώ. Στου Celebritis δε με νοιάζει τι κάνει. Εδώ όμως απαιτώ σεβασμό, αγαπουλίνια, αγκαλίτσες και ροζ γκλίτερ. Οπότε, τί κάνουμε τώρα; Πίνω ένα φραπέ με γάλα για να μείνω ξύπνια μέχρι να έρθει και μέχρι να γράψει το άρθρο. Μάλιστα αν πάει να με βάλει για ύπνο θα του κάνω νάζια. Βέβαια όπως κι εσείς, έτσι κι εγώ πεθαίνω να μάθω τι θα γράψει. Ίσως να κάνω ότι κοιμάμαι.

Με αυτή την ανάρτηση, εκτός των άλλων θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια τον elPre για το υπέροχο δωράκι που έφτιαξε για μένα και το μωρό μου..εεεεε...τον λεχρίτη ήθελα να πω. Βάλαμε την εικόνα πάνω πάνω με τις φάτσες μας τις ηρωικές. Σε ευχαριστούμε πολύ.


22/5/13

Στήθος: σύμβολο εξουσίας

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον το τελευταίο διάστημα όλον αυτό τον ντόρο που έχει δημιουργηθεί γύρω από την μαστεκτομή στην οποία υπεβλήθη η κυρία Τζολί. Έκοψε τα υπεροχότατα βυζάκια της. Κάποιοι λένε πως πήρε έκταση το θέμα και δημοσιοποιήθηκε για διαφημιστικούς λόγους, κάποιοι λένε για ανθρωπιστικούς και επιστημονικούς λόγους και κάποιοι απλά συρρέουν να μιμηθούν την ενέργεια της τηλεπερσόνας, πρέσβειρας, φιλανθρώπου ή ό,τι άλλο, Ατζελίνας.

Δεν θέλω  να θίξω διόλου το γεγονός γιατί νιώθω πως είναι τελείως υποκειμενικό το τί είναι σωστό και τι όχι σε αυτές τις περιπτώσεις. Ας μας τα πούν οι γιατροί αυτά. Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν πως φτάσαμε στο 2013 και ακόμη υπάρχουν γυναίκες που περιμένουν να δουν τί θα κάνουν οι διάσημοι, για να πράξουν αναλόγως, δήθεν λόγω άγνοιας, σχετικά με την υγεία τους σε όλα αυτά τα σοβαρά θέματα. Τις προάλλες συζητούσα με μια νέα κοπέλα η οποία μου εξομολογήθηκε πως δεν έχει πάει ποτέ σε γυναικολόγο και πως δεν έχει κάνει ποτέ τεστ παπ ή έστω μια ψηλάφηση στήθους, παρόλο που έχει ενεργή σεξουαλική ζωή. Η δικαιολογία ήταν πως είναι μικρή ακόμη και δε χρειάζεται. Θλίψη.

Η ιατρική και γενικώς η επιστήμη, αναπτύσσεται τόσο ραγδαία που δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να ειπωθούν, όταν δεν κάνεις το αυτονόητο, παρά μόνο ανευθυνότητα και ανωριμότητα από γυναικείας πλευράς (αλλά και αντρικής). Οι κίνδυνοι για την υγεία μας είναι αμέτρητοι και ανεξαρτήτως ηλικίας θα πρέπει να είμαστε πάντα σε εγρήγορση. Δεν εννοώ βέβαια να φτάσουμε σε σημείο να διάγουμε τον βίο μας ως κατά φαντασίαν ασθενείς, αλλά ας φερόμαστε έξυπνα και ευέλικτα ειδικά σε μια εποχή που οι ασθένειες ανθίζουν και ειδικά οι θανατηφόρες. Ε γιατρέ μου;

Κι ύστερα οι δηλώσεις της διασήμου κυρίας ήταν καταιγιστικές. Έκοψε δυο στήθη για να μην χρειαστεί να κόψει στο μέλλον τα δυο στήθη. Προσωπικά δε το βρίσκω κακό σαν επιλογή. Η Τζολί είναι από τις γυναίκες που κι εγώ θαυμάζω κυρίως για το ανατρεπτικό του χαρακτήρα της και για την φιλανθρωπική της δράση. Οι αποφάσεις της ζωής της δεν είναι συμβιβαστικές, αλλά αποδεικνύει πως έχει απίστευτη δυναμική. Ακόμη κι αν χρησιμοποιείται όλη η οικογενειακή της ζωή και η φιλανθρωπική της δράση για διαφημιστικούς σκοπούς.

Εδώ διαφημίζονται άλλοι κι άλλοι που δεν έχουν κάνει ούτε το ένα χιλιοστό από όσα έχει πετύχει η Ατζελίνα. Θέλω να πιστεύω πως έστω κι έτσι οι γυναίκες θα ξεπεράσουν τα ταμπού και τις ανασφάλειες, τους εγωισμούς και τα στερεότυπα περασμένων εποχών και θα μάθουν να αγαπάνε, να ερευνάνε, να μελετάνε, να σέβονται περισσότερο το σώμα τους και κατ' επέκταση την υγεία τους. (Παρένθεση: Μωρο μου Χωστήρα, σε παρακαλώ, μην σχολιάσεις το "να ερευνάνε το σώμα τους" γιατί ξέρω που θα το πας, κι εγώ το γράφω μεταφορικά. Κλείνει η παρένθεση.)

Αν λοιπόν όλη αυτή η συζήτηση γύρω από την Ατζελίνα, πετύχει να φέρει έστω και μια γυναίκα κοντά στην αντικειμενική πραγματικότητα, που είναι γενικότερα η πρόληψη, καλώς έγινε. Κι ας έγινε με έμμεσους και σατανικούς τρόπους.

Τέλος, διάβασα πως μέσα σε δέκα μέρες που έχει δημοσιοποιηθεί το θέμα αυτό, η συγκεκριμένη εξέταση που δείχνει όσα δείχνει έχει κοστίσει διαφορετικά ποσά. Όταν δηλαδή έγινε γνωστή κόστιζε πχ 1000 ευρώ και μετά την δημοσιοποίηση της είδησης, το κόστος ανήλθε σε 5000 ευρώ και σε 10.000 ευρώ. Νομίζω πως όλα αυτά είναι γελοία και τώρα που το σκέφτομαι κακώς τα ανέφερα στο άρθρο μου. Πάω να τα σβήσω.

Τέλος, διάβασα πως μέσα σε δέκα μέρες που έχει δημοσιοποιηθεί το θέμα αυτό, η συγκεκριμένη εξέταση που δείχνει όσα δείχνει έχει κοστίσει διαφορετικά ποσά. Όταν δηλαδή έγινε γνωστή κόστιζε πχ 1000 ευρώ και μετά την δημοσιοποίηση της είδησης, το κόστος ανήλθε σε 5000 ευρώ και σε 10.000 ευρώ.

Όλα αυτά τα σκεφτόμουν χτες αργά το βράδυ, περιμένοντας τον ΛεΚρήτη μου να επιστρέψει και βλέποντας τον Πρετεντέρη που είχε στην εκπομπή του αυτή την συζήτηση. Είπα να γράψω αυτό το άρθρο λίγο πιο σοβαρά από τα προηγούμενα. Ελπίζω να μην εξαφανιστείτε όλοι από τα σχόλια λόγω σοβαρότητας της κατάστασης.

Σας ευχαριστώ πολύ που στην προηγούμενη ανάρτηση, μου εκτοξεύσατε τα σχόλια στο ποσοστό του Χωστήρα. Μπορεί να τον πέρασα και λίγο. Κάποτε θα γίνω διάσημη και θα φάει τη σκόνη μου. Κάποτε στο μέλλον. Τότε που θα με ξέρουν και οι πέτρες και οι αποφάσεις της ζωής μου θα επηρεάζουν τις συνειδήσεις όλων των ανθρώπων του κόσμου.


ΥΓ Γελάω ακόμη γιατί ο τίτλος είναι λίγο άσχετος με το θέμα. Κοινώς παραπλανητικός.

20/5/13

Μαρτυριάρικο fb

Είναι η σειρά μου να κάνω ανάρτηση. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι δικές μου αναρτήσεις έχουν 20 σχόλια και του ΛεΚρήτης (αντί για λεχρίτη, σύμφωνα με τον El Pre) έχουν 50. Αυτό είναι ρατσισμός να ξέρετε και θα σας τιμωρήσω όλους κάνοντας ένα διαδικτυακό γκαλά με μαργαρίτες, καλώντας όλες τις φίλες μου για να τα πούμε, τη Δάφνη, το paliokoritso, την Angua, την the writer, την K+, την Love addict, την Elenh, την Georgina.

Ο Stone Cold ψυχοπλακώθηκε λέει, ζήτησε να βάλουμε λίγο χρωματάκι και ζωντάνια. Έτσι ανέλαβα εγώ τη χρονοβόρα διαδικασία της αλλαγής. Το έκανα τσίρκο, αλλά εμένα μου αρέσει. Σε όποιον δεν αρέσει, να τον κάνουμε διαχειριστή, να μπει να το μεταμορφώσει όπως θέλει. Δεν θα ασχοληθώ άλλο. Μου παίρνουν πολύ χρόνο αυτά.

Σήμερα δε θα ασχοληθώ καθόλου με τον ΛεΚρήτης, αλλά με κάτι άλλο που σκεφτόμουν. Έχω ένα φιλεναδάκι που αγαπάει πολύ το facebook. Είτε είναι στη δουλειά, είτε είναι σπίτι της, είτε είμαστε σε κάποια καφετέρια, συνεχώς είναι online. Κάνει like, ανεβάζει status για το παραμικρό και επεκτείνει τα σχόλιά της και στο twitter, παίζει παιχνίδια, μοιράζεται τραγούδια, πάντα βρίσκει κάτι να κάνει.

Πριν ανοίξω την σελίδα μου στο facebook απλά την άκουγα να μας τα λέει, αλλά τώρα καταλαβαίνω τι είναι αυτό ακριβώς που κάνει. Νομίζω πως είναι αρκετά εκνευριστικό και δεν την ενημέρωσα καν για την σελίδα μου. Κάτι άλλο που κάνει είναι να γράφει και λεπτομέρειες για το που είναι και με ποιους είναι.

Και να θες να κρυφτείς από τον ΛεΚρητης θα σε βρει μέσα από την φιλενάδα σου. Μια φορά αυτό συνέβη. Είχα μια ώρα κενό από την δουλειά και είπαμε με την φιλενάδα να πιούμε έναν καφέ στα γρήγορα. Σκέφτηκα να μην το πω στον ΛεΚρήτης γιατί θα τον ξεσήκωνα χωρίς λόγο. Μέχρι να ερχόταν θα περνούσε μισή ώρα και σε άλλη μισή θα έπρεπε να φύγω. Κούραση και ταλαιπωρία. Έτσι δεν είπα τίποτα, ήπιαμε τον καφέ με την φίλη κι επέστρεψα στο γραφείο.

Μετά από λίγο καταφτάνει κατακόκκινος από τα νεύρα στο γραφείο μυξοκλαίγοντας: Εγώ δεν έχω ψυχή; Να μην πιω έναν καφέ; Να κλειστώ σπίτι; Γιατί δε με πήρες τηλέφωνο να κατέβω;
Έμεινα άναυδη. Και φυσικά το είχε μάθει από το facebook της φίλης που είχε γράψει: Είμαι εκεί μαζί με Κρήτη Π. Δεν ήταν πως δεν τον ήθελα μαζί, απλά δεν ήθελα να τον ξεσηκώσω. Επιπλέον, αν ερχόταν μαζί, θα έφευγα εγώ νωρίς, θα έμενε αυτός πίσω και ποιος ξέρει ποια...θα τον κοιτούσε, ποια θα του μιλούσε, ποια θα τον φιλούσε...

Πριν ανοίξω την σελίδα μου, νόμιζα πως στο facebook καθένας που έγραφε, σκεφτόταν κάτι έξυπνο και κάτι πρωτοποριακό ή και χιουμοριστικό, αλλά τελικά διαπιστώνω πως γράφουν οι περισσότεροι αρλούμπες, μεταξύ των οποίων κι εγώ και ο ΛεΚρήτης. Ίσως λοιπόν να αποχωρήσω από το facebook και να περιοριστώ εδώ για να γελάω λιγάκι. Ειδικά με τον ΛεΚρήτης που είναι πολύ αστείος και χιουμορίστας (πιο πολύ πεθαίνεις).

Αυτά από μένα για σήμερα.

Μου αρέσει που δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με τον ΛεΚρήτης...

18/5/13

Το βασανιστήριο του έρωτα

Έρευνες έδειξαν πως τα βασανιστήρια μπορεί να είναι επώδυνα γι' αυτόν που βασανίζεται, αλλά είναι και λίγο λυτρωτικά για εκείνον που βασανίζει. Κι ήρθε η ώρα μου να τον βασανίσω τον λεχρίτη γιατί με βασάνισε κι αυτός. Και με βασάνισε ως εξής:

Πέρασαν μόνο δυο μέρες για να τον πάρω τηλέφωνο. Μόνο δυο μέρες. Τί είναι δυο μέρες μπροστά σε μια αιωνιότητα; Μπορούσα να τον κάνω να περιμένει μια εβδομάδα, δυο εβδομάδες, ίσως και τρεις. (Ε καλά μη το παραχέσουμε!) Και ως καλό παιδί, αποφάσισα μόνο δυο μέρες να περιμένΕΙ.

Κι όταν σηκώνω το τηλέφωνο και καλώ τον αριθμό, στην πρώτη προσπάθεια, μου πετάγεται τηλεφωνητής, στην δεύτερη προσπάθεια η κλήση μου προωθείται και στη τρίτη προσπάθεια το σηκώνει και μου λέει: Θα σου τηλεφωνήσω εγώ σε ΕΝΑ λεπτό, αν μπορείς να περιμένεις λίγο.

ΜΗΠΩΣ ΠΗΡΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΣΑΣ????????????? ΕΜΕΝΑ ΠΑΝΤΩΣ, ΟΧΙ.

Έκλεισα το τηλέφωνο και περίμενα ένα λεπτό και μια ολόκληρη μέρα και δυο μέρες και τρεις. Μέχρι που τελικά ο κυρ γάιδαρος μου έστειλε ένα μήνυμα μετά από τρεις μέρες, που αν τον περίμενα θα είχα πεθάνει από την ασιτία και την αυπνία πάνω από το κινητό.

Έλεγε πως ήταν στην Αθήνα και θα επιστρέψει σε λίγες μέρες και θέλει να βρεθούμε. Δεν απάντησα ποτέ και μάλιστα βγήκα για ποτό με έναν φίλο που με φλέρταρε εκείνο το διάστημα, μήπως και ξεπεράσω αυτό τον ενθουσιασμό μου για εκείνον τον λεχρίτη.

Η βραδιά κατέληξε άδοξα, καθώς αναρωτιόμουν γιατί δεν περνάει επιτέλους η ώρα, να πάω σπίτι μου, να στεναχωρηθώ με την ησυχία μου. Είχα και μια βότκα κάπου κρυμμένη, να την έπινα να κοιμόμουν, να μην σκεφτόμουν.

Κάπως έτσι μεταμορφώθηκα σε βασανιστή. Όποιος υποστηρίξει πως δεν είχα δίκιο, να το πει ευθέως να του στείλω τους τρεις αδερφούς μου σπίτι του, να του το κάνουν καλοκαιρινό. (Δεν έχω τρεις αδερφούς, υπερέβαλλα. Έξι έχω.)

Επέστρεψε από την Αθήνα και η Κρήτη δεν υπήρχε για πολύ καιρό. Τι κλήσεις έκανε, τι μηνύματα άφηνε, τι φωνητικά μηνύματα, τίποτα εγώ. Κι όχι μόνο δεν απαντούσα αλλά συνέχιζα να βγαίνω με το άλλο το παιδί, παίρνοντας όμως και καμιά φίλη μαζί μου, μη τυχόν και μας πετύχει πουθενά. Δεν ξέρω αν είχα ακόμη ελπίδες να ΜΕ κερδίσει, αλλά δεν ήθελα να το λήξω.

Κι έφτασε το μοιραίο απόγευμα, που ο λεχρίτης ήρθε από την δουλειά μου. Με ρώτησε πότε σχολάω και με περίμενε απ' έξω περίπου τρία τέταρτα. Κι έβρεχε κιόλας. Ήθελα να βγω έξω να τον πάρω αγκαλιά, αλλά κρατήθηκα. Τον έβλεπα να βρέχεται και να κοιτάει με λοξές ματιές μέσα. Και άλλοτε να κοιτάει το κινητό του και να χαμογελάει χωρίς λόγο.

Εκείνο το απόγευμα μύρισε καφές ελληνικός, γλυκό του κουταλιού, σουβλάκια και μπίρες και το άρωμά του (λεχριτίλα) μπερδεμένο με το δικό μου, στα σεντόνια μου. Αυτό ήταν.

Κορίτσια μπορείτε να αφοσιωθείτε στις εξετάσεις σας απερίσπαστα κι εσείς αγόρια αρχίστε να καφρίζετε ελεύθερα. Εκτός αν θέλετε να περιμένετε λίγο...να διαβάσουμε την δική του οπτική.

17/5/13

Καγκουροφρέντο;

Αρχικά Χρόνια Πολλά στον Χωστήρα που έχει γενέθλια σήμερα. Να τον χαιρόμαστε.
Πάμε να δούμε τι έγινε μετά με μένα και τον λεχρίτη και την γνωριμία μας.

Ο Δημήτρης ήταν παιδικός φίλος. Δούλευε λίγο πιο κάτω από μένα και κάτι βαρετά πρωινά ερχόταν και πίναμε καφέ. Εκείνο το πρωινό ήταν για μένα ο ήρωάς μου. Άνοιξε την πόρτα του γραφείου και μπήκε μέσα μαζί με τον λεχρίτη και αμέσως μου τον σύστησε. Χαμογέλασα κι εγώ κι εκείνος. Τα χαζοχαρούμενα εν όψει. Κάθισαν λίγο μαζί μου, εγώ έπιασα λίγο την κουβέντα με τον Δημήτρη κι ο λεχρίτης με είχε καρφώσει με το βλέμμα του λες και ήμουν (δίκιλη?) μερέντα.
Πεινασμένος.

ΕΠΕΙΤΑ ΗΠΙΕ ΜΙΑ ΓΟΥΛΙΑ ΤΣΑΙ.

Άρχισε να μιλάει με τον...Μητσάρα (έτσι τον φώναζε με μεγάλη άνεση) και χάζευα ένα υπέροχο σημείο στα χείλη του, κάπου εκεί στο πλάι, που όταν μιλάς πολύ μαζεύει σαλιάκι. Δε θυμάμαι καθόλου τι έλεγε. Απλά θυμάμαι να ανοιγοκλείνουν τα υπέροχα χείλη του και να γίνεται μια απίστευτη φασαρία από την βλάχικη φωνή του. Έπειτα από λίγη ώρα, σηκώθηκε να φύγει κι επειδή είχε αρχίσει λίγο να φυσάει ...

ΦΟΡΕΣΕ ΤΗΝ ΖΑΚΕΤΟΥΛΑ ΤΟΥ.

Μου προτάσσει χειραψία και ανταποκρίνομαι. Χαμογελάει πάλι, πλατιά, έντονα, εκνευριστικά ερωτικά, σχεδόν χυδαία. Ανοίγει την πόρτα και φεύγει. Φεύγει. Απομακρύνεται. Ήττα δεύτερη. Ούτε αριθμό τηλεφώνου ούτε πισωγυριστή ματιά του, είχα κερδίσει. Ενημερώθηκα από τον Δημήτρη πως είναι καλό παιδί, αλλά λίγο μαλάκας, από τους άντρες που γυρνάνε με τη μια και με την άλλη χωρίς λόγο και αιτία. Έτσι, αποφάσισα να μην ξανασχοληθώ για κανέναν λόγο με τον λεχρίτη.

Λίγες μέρες αργότερα, καθόμουν σε μια καφετέρια για καφέ (ΕΠΙΝΑ ΚΑΓΚΟΥΡΙΚΟ ΦΡΕΝΤΟ ΚΑΠΟΥΤΣΙΝΟ, ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΓΥΑΛΙΑ ΗΛΙΟΥ ΠΟΥ ΕΜΟΙΑΖΑ ΣΑΝ ΗΛΙΑΚΟΣ ΘΕΡΜΟΣΙΦΩΝΑΣ) και τον βλέπω να πλησιάζει σα να με ήξερε από χτες. Όπως λέμε, ερχόταν φουριόζος κατά πάνω μου. Μόλις πήγα να του χαμογελάσω και πριν αρθρώσω λέξη, με προσπέρασε και αρχίσε να μιλάει με κάποιον που καθόταν στο τραπέζι πίσω μου. Έμεινα με το χαμόγελο στα χείλη, το οποίο κρύωσε απότομα. Μόλις ολοκλήρωσε την φασαρία πίσω μου, ήρθε και στο τραπέζι μου. Μας έκανε τη χάρη. Εγώ φυσικά είχα ξενερώσει και στην ερώτηση του Επιτρέπεται να καθίσω μαζί σου; πήρε την απάντηση: Περιμένω παρέα, ενώ το χέρι μου του έδειχνε την άδεια καρέκλα. Κι έτσι έκατσε, όχι όμως για πολύ. Έφυγε σύντομα και κάθε βήμα του μακριά μου, ήταν και μια μαχαιριά στη καρδιά μου, αλλά έπρεπε να κρατήσω τα προσχήματα.

Άλλο ένα πρωί, ήρθε στην ίδια καφετέρια ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΚΟΡΑΗ ΠΟΥ ΤΑΧΑΜΟΥ ΜΙΣΕΙ και κάθισε στην ίδια καφετέρια. Θύμωσα τόσο πολύ που δεν κάθισε μαζί μου, που σηκώθηκα κι έφυγα.

Κάποια στιγμή βρεθήκαμε στο ίδιο τραπέζι για καφέ και συζητούσαμε γενικά και αόριστα. Υπενθυμίζω πως δεν είχαμε αλλάξει τηλέφωνα ακόμη. Οπότε ο λεχρίτης μου λέει:

Λεχρίτης: Μου δίνεις λίγο το κινητό σου;
Κρήτη: Μια στιγμή να το δω, δεν το ξέρω απ' έξω.
Λεχρίτης: Οχι δεν θέλω τον αριθμό σου, την συσκευή σου θελω.

Του δίνω το τηλέφωνο υποθέτοντας πως θέλει να δει την μάρκα και βράζοντας μέσα μου από τα νεύρα. Φάνηκε πως είχα την διάθεση να δώσω το τηλέφωνό μου. Είχε πέσει μια μικρή μάσκα. Όταν μου επέστρεψε τη συσκευή, είχε γράψει και αποθηκεύσει τον αριθμό τηλεφώνου του.

ΕΙΧΑ ΤΟ ΠΑΝΩ ΧΕΡΙ...ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ και ήμουν αποφασισμένη να τον διαλύσω.


16/5/13

Γκέι

Μετά από μια εβδομάδα, ήμουν στη δουλειά αμέριμνη και ρέμβαζα έξω από τη μεγάλη τζαμαρία. Στο γραφείο η δουλειά ήταν απεριόριστη αλλά προτιμούσα να χαζεύω τους περαστικούς στο δρόμο. Ώσπου, πέρασε απ' έξω ακριβώς, εκείνος ο ιδιόμορφος τύπος, ο λεχρίτης, που έλεγα σε προηγούμενη ανάρτηση. Κοιταχτήκαμε φευγαλέα και με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα όχι τόσο γιατι τα βλέμματά μας ενώθηκαν για ένα δευτερόλεπτο, αλλά διότι εκείνος συνέχισε το βήμα του και έφυγε αγέρωχος και μάλιστα χωρίς να με ξανακοιτάξει.

Ήττα. Αντί να επιστρέψει πάνω μου το βλέμμα του, εκείνος έφυγε βιαστικός. Σιγά μη ξανασχοληθώ μαζί του. Αν τον ξαναδώ, θα γυρίσω κι εγώ αλλού το βλέμμα μου, σκέφτηκα. Από την άλλη τι να έκανε δηλαδή ο άνθρωπος? Να ερχόταν μέσα στο γραφείο? Να μιλούσε σε μια άγνωστη; Να ζητούσε το τηλέφωνό μου? Να να να να? Δεν έδωσα βάση την υπόλοιπη μέρα στο θέμα αυτό και συνέχισα τη δουλειά μου. Οι επόμενες μέρες κύλησαν με ρουτίνα. Γραφείο, δουλειά, τζαμαρία, περαστικοί.

Μετά από τρεις μέρες ξαναείδα τον λεχρίτη, σταματημένο έξω από το γραφείο αυτή τη φορά να μιλάει με έναν γνωστό μου. Κρατούσε ένα πλαστικό ποτήρι με καφέ (υπέθεσα) και μια ζακέτα στο χέρι. Μου φάνηκε πολύ γελοίο να είναι Φλεβάρης μήνας και να κρατά ο άλλος τη ζακετούλα στο χέρι του σα να είναι κοριτσάκι του δημοτικού. Ήταν κάπως αδερφίστικο. Ειδικά όταν ο γνωστός μου με φώναξε και βγήκα έξω, και είδα τι περιείχε το πλαστικό ποτήρι του λεχρίτη, επιβεβαίωσα το γεγονός πως ήταν γκέι.

Έπινε τσάι και κρατούσε ζακετούλα στο χέρι.
Τσάι και ζακετούλα;

Ξενέρωμα.

15/5/13

Βραβείο



Πήρα βραβείο από την Κ. † και από το paliokoritso... για το blog και τις ευχαριστώ πολύ. Ακούγεται λίγο περίεργο γιατί αυτή εδώ είναι η τρίτη μου ανάρτηση. Φανταστείτε τι έχει να γίνει σε έναν χρόνο εδώ μέσα. Λαϊκό προσκύνημα από αναγνώστες και σχολιαστές.

Έχει και κανόνες το βραβείο οι οποίοι είναι οι εξής:

1. Αναφέρεις ποιος σου χάρισε το βραβείο και τον ευχαριστείς. (Thanks κορίτσια!)
2. Απάντησε στις παρακάτω ερωτήσεις. (Done)
3. Δίνεις με τη σειρά σου βραβείο σε 11 blogs,με λιγότερα από 200 μέλη. (10 είναι καλά?)
4. Ενημέρωσέ τους για το βραβείο. (Ευχαρίστως!)
5. Ακολουθείς το blog που σου το χάρισε. (Ήδη τα ακολουθούσα!)

Ερωτήσεις:
1. Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας;
  • Ζήλεψα από τον Χωστήρα κι έβαλα ως στόχο να γίνω η Celebritis στη θέση του Celebritis.
2. Ποιο είναι το θέμα του blog σας/με τι ασχολείται;
  • Με τις ανθρώπινες σχέσεις πάσης φύσεως (και με τον Χωστήρα).
3. Από πού βρίσκετε την έμπνευσή σας;
  • Από το λαμπάκι που ανάβει πάνω από το κεφάλι μου (και από τον Χωστήρα).
4. Σχεδιάζατε από πριν το περιεχόμενο του blog σας;
  • Όχι! Είμαι της αρπαχτής.
5. Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;
  • Ναι έχω, αλλά δεν τις λέω γιατί θα πάψουν να είναι νέες. Ασε που μπορεί να με αντιγράψει ο αντίπαλος (δηλαδή ο Χωστήρας).
6. Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;
  • Μόνο όταν κοιμάμαι, δεν ελέγχω τη κίνηση.
7. Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για εσάς να δημιουργήσετε;
  • Μετά το μπάνιο στη θάλασσα και μετά το sex.
8. Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για εσάς;
  • Πως κάποτε θα γίνω διάσημη και θα τα ξέρει όλα εξ ορισμού.
9. Ποια είναι τα χόμπι σας;
  • Κολύμπι, surfing, ταξίδια, ενασχόληση με Χωστήρα.


Το βραβείο το δίνω στους εξής, με τη σειρά εμφάνισης τους στο blog μου:
(Αν δεν λειτουργούν οι σύνδεσμοι, πρόβλημά τους. Εγώ πάντως προσπάθησα.)

14/5/13

Εκείνος

Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου δεν έκανα καμία σχέση πάνω από τρεις μήνες. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου δεν έκανα καθόλου σχέσεις ή έκανα αυτές που τις λέμε: Σήμερα σε γνώρισα, αύριο σε χώρισα. Μερικοί τις λένε και one night stand ή και δεν ξέρω που πάω, ποιά είμαι, ποιός είσαι και τι θες. Άρχισα να πιστεύω πως κάπου φταίω εγώ, πως δεν ξέρω να φέρομαι, είμαι απαιτητική, με φοβούνται, με λυπούνται, δεν είμαι θελκτική, δεν έχω μυαλό ή το ακόμη χειρότερο, είμαι τέρμα σαύρα και δε μου το λέει κανείς να πάω να κάνω μια ολική πλαστική, να μοιάζω barbie να βρω τον Κεν μου να τον παντρευτώ και να ζούμε σε ένα σπίτι με πισίνα για πάντα μέχρι να μας φάει η σκόνη.

Ένα απόγευμα όμως που ήμουν για καφέ με τις φίλες μου και σχολιάζαμε παπούτσια περαστικών, πέρασε από μπροστά μου ένας ιδιόμορφος τύπος, με ένα μακρύ μαλλάκι, με ένα πλατύ χαμόγελο και με πανέμορφα μάτια. Με κοίταξε κατάματα και μου χαμογέλασε σα να είχε δει τον κώλο του καραγκιόζη. Ανταπέδωσα το χαμόγελο και γύρισα στις φίλες μου και ψιθύρισα (μάλλον από ανασφάλεια): Κοιτάξτε ρε κάτι μαλάκες που κυκλοφορούν και το παίζουν και σέξυ, οι λεχρίτες.

Εμείς οι γυναίκες το έχουμε αυτό το κακό. Δε παραδεχόμαστε ευθέως πως γουστάρουμε κάποιον ή απλά πως μας αρέσει κάποιος. Το παίζουμε δύσκολες και επιθετικές, εριστικές και απόμακρες νομίζοντας πως αυτό δημιουργεί μια μαγεία γύρω από το προσωπό μας και θεωρώντας πως ο άλλος θα μας κυνηγάει για πάντα. Αρχίδια! Απλά χάνεις το κουκλί το ζωγραφιστό που τόλμησε και φάνηκε κυνηγός και δε φοβήθηκε να χαμογελάσει αβίαστα, κι ας του γυρίσεις τη πλάτη ή τον βρίσεις ή τον αγνοήσεις ή τον ειρωνευτείς με τις φίλες σου. Δεν φοβήθηκε να φλερτάρει. Και είναι λίγοι οι άντρες που φλερτάρουν πια. Οι περισσότεροι περιμένουν. Τι περιμένουν; Ας τους ρωτήσουμε, μήπως μας πουν. Έκανα να τον δω περίπου μια εβδομάδα και είχα μια μεγάλη λύπη γιατί σιγά σιγά ξεχνούσα πως έμοιαζε.

Συνεχίζεται...

ΥΓ Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική.

13/5/13

Ήρθα

Δημιούργησα ιστολόγιο. ΣΤΟΠ
Έκανα περίπου 4 ώρες να το οργανώσω. ΣΤΟΠ
Κάποτε θα γίνω διάσημη blogger. ΣΤΟΠ

Θα με γράψουν
α) οι εφημερίδες
β) τα άλλα blogs
γ) σε κανένα άσυλο
δ) μερικοί στα αρχίδια τους
ε) στην Ιστορία

Ως τότε έχουμε μέλλον.

Υγεία και χαρά