Άλλη μια ανάρτηση απομυθοποίησης του φίλου σας Χωστήρα, είναι έτοιμη να γραφτεί. Ξέρετε πως όσα γράφω τα γράφω με αγάπη και με την πεποίθηση πως θα τον κάνω άνθρωπο. Δεν το πιστεύετε; Σας το είχα πει τις προάλλες. Δεν είναι άνθρωπος. Είναι σατανικό μυαλό. Όλα περιστρέφονται γύρω από το πώς θα καταφέρει να πετύχει αυτό που θέλει και τις περισσότερες φορές χρησιμοποιεί χτυπήματα κάτω από τη μέση και ύπουλους μηχανισμούς. Όμως την πάτησε για τα καλά αυτή τη φορά. Και ήρθε η ώρα να το μάθετε όλοι. Θα σας τα γράψει και στο δικό του ιστολόγιο, αλλά θα προλάβω την είδηση γιατί έχει πολύ φάση όλο αυτό που ζω, ζώντας μαζί του.
Αρκετό διάστημα τώρα, πέραν από τις υγιεινές διατροφές του, τις ίνες, τις πείνες και τις φρίκες (μου) τον είχε πιάσει μια μανία με την μερέντα. Πήγαινε στο σούπερ μάρκετ και αγόραζε τα μεγάλα κουτιά του δίκιλου και πάνω. Τον κοιτούσα περίεργα κι εγώ. Αυτό λοιπόν είναι το ευαίσθητο σημείο του, κι αυτό είναι μείον του. Αφού με ανάγκαζε να τρώω κι εγώ μερέντα με κάθε τρόπο και φυσικά έτρωγε κι αυτός, έφτασε η μέρα που σας είχε πει, που εγώ κοιμόμουν κι εκείνος δοντοπονούσε. Από την επόμενη μέρα, άρχιζε τα ζεστά νερά, τα λεμόνια, τις γαργάρες, ούζο, τσίπουρο, ρακή, φορμόλη, τίποτα. Ο πόνος επέμενε.
Ώσπου ένα πρωι δεν άντεξα. Πήρα τηλέφωνο οδοντίατρο και του έκλεισα ένα ραντεβού. Όταν όμως του το ανακοίνωσα έγινε χαμός:
Χωστήρας: Γιατί ανακατεύεσαι; Δεν είναι τίποτα. Με έχει ξαναπιάσει. Θα περάσει.
Κρήτη: Βρε μωράκι μου, πήγαινε στον γιατρό, να δει το στοματάκι σου. Αν δεν είναι τίποτα, όλα καλά. Αν υπάρχει κάποιο προβληματάκι να στο φτιάξει να περάσει να μην πονάει το μωρό μου.
Χωστήρας: Μια χαρά είμαι. Δεν έχω τίποτα. Να, εδώ, θα πιω λίγο λεμονάκι μερικές μέρες και θα είμαι καλά.
Κρήτη: Μα βρε αγάπη μου, σε παρακαλώ. Πήγαινε για μένα. Κάντο σαν χάρη. Δε μπορώ να σε βλέπω να πονάς και να μην έχεις όρεξη για τίποτα.
Χωστήρας: Εγώ δεν έχω όρεξη για τίποτα; Αμα σε βάλω κάτω θα σου πω εγώ.
Κρήτη: Πήγαινε στο ραντεβού και μετά έλα να με βάλεις κάτω μωρό μου.
Κάπως έτσι, πήγε. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο όσο περίμενε να έρθει η σειρά του κι εκεί ο γενναίος Χωστήρας που όλοι ξέρουμε, έπαψε να υφίσταται. Δεν είχα εικόνα αλλά πιστεύω πως θα καθόταν στον χώρο αναμονής μαζεμένος και πιο φοβισμένος από ποτέ. Εντωμεταξύ στο τηλέφωνο μου έλεγε πως αυτά δεν είναι τίποτα, πως ελέγχει τον πόνο, πως αντέχει, πως έχει περάσει χειρότερα ζόρια...αλλά η φωνή του μαρτυρούσε ένα γονατισμένο λιοντάρι που περίμενε να το καρατομήσουν γιατί ήξερε πως είχε χάσει τη μάχη. (Ευτυχώς όχι της Κρήτης)
Για την επόμενη ώρα το τηλέφωνό του σίγησε και δεν είχα καθόλου ίχνη του. Βασικά ανησυχούσα (ίσως και περισσότερο από εκείνον) γιατί λόγω δουλειάς δε μπορούσα να πάω κι εγώ μαζί του για να του κρατάω το χέρι. Ήμουν όμως μέσα στη καρδιά του. (Ελπίζω)
Μετά από μια ώρα περίπου χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ήταν αυτός. Το σηκώνω με μανία και ακούω τη φωνή του λίγο ταλαιπωρημένη:
Χωστήρας: Μωρό μου, τι μωρό ήταν αυτή η οδοντίατρος που με έστειλες;
Κρήτη: Πως πήγε; Τι συμβαίνει στο στοματάκι σου; Όλα καλά;
Χωστήρας: Να ρε μωρό μου...μην ανησυχείς. Θα σου πω από κοντά. Δεν έχω μπαταρία και πρέπει να φύγω γρήγορα για δουλειά. τουτ τουτ τουτ τουτ
Ε δε παλεύεται ο τύπος έτσι; Φρόντισε να μου πει για την γκόμενα οδοντίατρο που εγώ τον έστειλα, γιατί του έχω και εμπιστοσύνη του Λ Ε Χ Ρ Ι Τ Η, αλλά να μου πει τι έγινε με το δόντι του δε το σκέφτηκε. Να ξέρω δηλαδή πως του άρεσε η οδοντίατρος που σιγά δηλαδή, απλά είναι δυο μέτρα αλόγα αλλά να μην ξέρω αν πονάει ή δεν πονάει, αν του σφράγισε δόντι, αν του έβγαλε δόντι ή αν βγάλανε τα μάτια τους..................................................................
Δε θα πάει μία; Δε θα γυρίσει από τη δουλειά; Θα γίνει η μάχη της Κρήτης όπως δεν την έχει διδαχθεί ποτέ κανείς στην Ιστορία μέχρι τώρα.
Ανησυχώ και για τα δόντιά του. Τι να έπαθε άραγε; Αλλά με τις παλιομερέντες που έτρωγε...καλά να πάθει. Ζώντας μαζί του διαπιστώνω τα πολλά μικρά πράγματα-αισθήματα και συναισθήματα της καθημερινότητας...πόσο αγαπάς τον άλλο, πόσο τον πονάς, πόσο τον προσέχεις, πόσο τον καταλαβαίνεις και πόσο τελικά τον ζηλεύεις με την καλή έννοια της λέξης. Και οι μικρές αναταραχες στις σχέσεις μόνο καλό κάνουν. Γιατί η θάλασσα χωρίς κύματα δεν θα ήταν τόσο όμορφη. Βέβαια εύχομαι τα μεγάλα κύματα να μην μας πλησιάσουν ποτέ, αλλά να το ξέρετε σήμερα μια πατητή θα του την κάνω που με έχει και περιμένω τόσες ώρες για να μάθω νέα του.
Άντρες παιδί μου...πεταμένα λεφτά...
Αρκετό διάστημα τώρα, πέραν από τις υγιεινές διατροφές του, τις ίνες, τις πείνες και τις φρίκες (μου) τον είχε πιάσει μια μανία με την μερέντα. Πήγαινε στο σούπερ μάρκετ και αγόραζε τα μεγάλα κουτιά του δίκιλου και πάνω. Τον κοιτούσα περίεργα κι εγώ. Αυτό λοιπόν είναι το ευαίσθητο σημείο του, κι αυτό είναι μείον του. Αφού με ανάγκαζε να τρώω κι εγώ μερέντα με κάθε τρόπο και φυσικά έτρωγε κι αυτός, έφτασε η μέρα που σας είχε πει, που εγώ κοιμόμουν κι εκείνος δοντοπονούσε. Από την επόμενη μέρα, άρχιζε τα ζεστά νερά, τα λεμόνια, τις γαργάρες, ούζο, τσίπουρο, ρακή, φορμόλη, τίποτα. Ο πόνος επέμενε.
Ώσπου ένα πρωι δεν άντεξα. Πήρα τηλέφωνο οδοντίατρο και του έκλεισα ένα ραντεβού. Όταν όμως του το ανακοίνωσα έγινε χαμός:
Χωστήρας: Γιατί ανακατεύεσαι; Δεν είναι τίποτα. Με έχει ξαναπιάσει. Θα περάσει.
Κρήτη: Βρε μωράκι μου, πήγαινε στον γιατρό, να δει το στοματάκι σου. Αν δεν είναι τίποτα, όλα καλά. Αν υπάρχει κάποιο προβληματάκι να στο φτιάξει να περάσει να μην πονάει το μωρό μου.
Χωστήρας: Μια χαρά είμαι. Δεν έχω τίποτα. Να, εδώ, θα πιω λίγο λεμονάκι μερικές μέρες και θα είμαι καλά.
Κρήτη: Μα βρε αγάπη μου, σε παρακαλώ. Πήγαινε για μένα. Κάντο σαν χάρη. Δε μπορώ να σε βλέπω να πονάς και να μην έχεις όρεξη για τίποτα.
Χωστήρας: Εγώ δεν έχω όρεξη για τίποτα; Αμα σε βάλω κάτω θα σου πω εγώ.
Κρήτη: Πήγαινε στο ραντεβού και μετά έλα να με βάλεις κάτω μωρό μου.
Κάπως έτσι, πήγε. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο όσο περίμενε να έρθει η σειρά του κι εκεί ο γενναίος Χωστήρας που όλοι ξέρουμε, έπαψε να υφίσταται. Δεν είχα εικόνα αλλά πιστεύω πως θα καθόταν στον χώρο αναμονής μαζεμένος και πιο φοβισμένος από ποτέ. Εντωμεταξύ στο τηλέφωνο μου έλεγε πως αυτά δεν είναι τίποτα, πως ελέγχει τον πόνο, πως αντέχει, πως έχει περάσει χειρότερα ζόρια...αλλά η φωνή του μαρτυρούσε ένα γονατισμένο λιοντάρι που περίμενε να το καρατομήσουν γιατί ήξερε πως είχε χάσει τη μάχη. (Ευτυχώς όχι της Κρήτης)
Για την επόμενη ώρα το τηλέφωνό του σίγησε και δεν είχα καθόλου ίχνη του. Βασικά ανησυχούσα (ίσως και περισσότερο από εκείνον) γιατί λόγω δουλειάς δε μπορούσα να πάω κι εγώ μαζί του για να του κρατάω το χέρι. Ήμουν όμως μέσα στη καρδιά του. (Ελπίζω)
Μετά από μια ώρα περίπου χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ήταν αυτός. Το σηκώνω με μανία και ακούω τη φωνή του λίγο ταλαιπωρημένη:
Χωστήρας: Μωρό μου, τι μωρό ήταν αυτή η οδοντίατρος που με έστειλες;
Κρήτη: Πως πήγε; Τι συμβαίνει στο στοματάκι σου; Όλα καλά;
Χωστήρας: Να ρε μωρό μου...μην ανησυχείς. Θα σου πω από κοντά. Δεν έχω μπαταρία και πρέπει να φύγω γρήγορα για δουλειά. τουτ τουτ τουτ τουτ
Ε δε παλεύεται ο τύπος έτσι; Φρόντισε να μου πει για την γκόμενα οδοντίατρο που εγώ τον έστειλα, γιατί του έχω και εμπιστοσύνη του Λ Ε Χ Ρ Ι Τ Η, αλλά να μου πει τι έγινε με το δόντι του δε το σκέφτηκε. Να ξέρω δηλαδή πως του άρεσε η οδοντίατρος που σιγά δηλαδή, απλά είναι δυο μέτρα αλόγα αλλά να μην ξέρω αν πονάει ή δεν πονάει, αν του σφράγισε δόντι, αν του έβγαλε δόντι ή αν βγάλανε τα μάτια τους..................................................................
Δε θα πάει μία; Δε θα γυρίσει από τη δουλειά; Θα γίνει η μάχη της Κρήτης όπως δεν την έχει διδαχθεί ποτέ κανείς στην Ιστορία μέχρι τώρα.
Ανησυχώ και για τα δόντιά του. Τι να έπαθε άραγε; Αλλά με τις παλιομερέντες που έτρωγε...καλά να πάθει. Ζώντας μαζί του διαπιστώνω τα πολλά μικρά πράγματα-αισθήματα και συναισθήματα της καθημερινότητας...πόσο αγαπάς τον άλλο, πόσο τον πονάς, πόσο τον προσέχεις, πόσο τον καταλαβαίνεις και πόσο τελικά τον ζηλεύεις με την καλή έννοια της λέξης. Και οι μικρές αναταραχες στις σχέσεις μόνο καλό κάνουν. Γιατί η θάλασσα χωρίς κύματα δεν θα ήταν τόσο όμορφη. Βέβαια εύχομαι τα μεγάλα κύματα να μην μας πλησιάσουν ποτέ, αλλά να το ξέρετε σήμερα μια πατητή θα του την κάνω που με έχει και περιμένω τόσες ώρες για να μάθω νέα του.
Άντρες παιδί μου...πεταμένα λεφτά...