14/9/13

"93 μέρες"

Δεν ξέρω αν ο Χωστήρας είναι θεός. Ξέρω πως έχει συνωμοτήσει με τον θεό και δε με αφήνουν σε χλωρό κλαρί.
Εγώ μάτια για άλλον δεν έχω από τότε που τον γνώρισα. Αντιθέτως έχω πέσει με τα μούτρα στον ερωτά του και είναι στο χέρι του να με κάνει την πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου ή να με κάνει την πιο δυστυχισμένη. Έχω αφεθεί και απλά έχω εμπιστοσύνη στην ομορφιά μου και στην τσαχπινιά μου. Κι ελπίζω να μην του πάρει τα μυαλά καμιά άλλη από βόρειες και κρυόκωλες χώρες. Και ξέρετε πως το επαγγελμά του περιέχει πολλές προκλήσεις....
(Έτσι για το γαμώτο να σας ενημερώσω πως ένα βράδυ έφτασε στο σπίτι ψιλομεθυσμένος και με ένα κουτί σοκολατάκια. Όταν ρώτησα "ποιος στα έδωσε" η απάντηση ήταν "μια πελάτισσα". Δε του μίλησα για ένα ολόκληρο τέταρτο και μετά τα φάγαμε αγκαλιά.)
Θέλω να πω πως είναι πολύ πιο εύκολο να τον προσεγγίσουν γκόμενες. Ενώ σε έναν χώρο με μικρά παιδιά, εκεί δηλαδή που βρίσκομαι εγώ, ποιον να φοβηθεί ο Χωστήρας;

Όλο αυτόν τον πρόλογο τον έκανα για να σας πω ένα περιστατικό που συνέβη σήμερα το πρωί και με έκανε να σκάσω στα γέλια και να ντραπώ και λίγο. Ο Χωστήρας δεν το ξέρει ακόμη. Δε πρόλαβα να του το πω. Οπότε θα το διαβάσει όταν επιστρέψει και θα γελάει σα χαζό. Και θα ευχαριστεί τον θεό που είναι με το μέρος του.

Που λέτε έπεσα στην ανάγκη του έρωτά του. Όμως δεν ήταν έτσι πάντα τα πράγματα. Πριν από τους μπόλικους μήνες που είμαστε μαζί, είχα κάνει άλλες πολυήμερες σχέσεις. Μια από αυτές κράτησε περισσότερο από όλες τις άλλες. Κράτησε ακριβώς 93 μέρες. Από εκεί και πέρα με έπιασε η κατρακύλα. Δηλαδή στο δίμηνο τέλειωνε το παραμύθι. Μέχρι τον Χωστήρα. Που φτου να μην μας ματιάξω το πάμε καλά το πολυυυήηηημερο...

Ο "93 μέρες" ήταν ένα αγόρι που γνώριζα από το σχολείο, αλλά κάναμε σχέση σε μεγαλύτερη ηλικία. Αντέξαμε όσο αντέξαμε, αλλά ήταν πραγματικά πολύ όμορφος. Είμαι υπέρ της άποψης πως αν είσαι με κάποιον άνθρωπο μαζί, δε σημαίνει πως όταν χωρίσετε, ασχημαίνει, γίνεται μαλάκας ή σε έχει απόλυτα εκμεταλλευτεί. Είμαστε οι επιλογές μας. Και φταίμε κι εμείς στους χωρισμούς. Όχι μόνο οι άλλοι. Οπότε ο "93 μέρες" ήταν, είναι και θα είναι όμορφος. Αλλά όχι δικός μου πια και ούτε εγώ δική του.

ΟΜΩΣ

ΟΜΩΣ

ΟΜΩΣ

Σήμερα το πρωί περίπου στις 8:30 τον συνάντησα στον δρόμο για την δουλειά. Μάλιστα είχα ξυπνήσει με όρεξη, είχα βαφτεί ελαφρώς, είχα φτιάξει και τα μαλλιά μου και αν δε με πιστεύετε ρωτήστε και τον λεχριτη, ήμουν πολύ ομορφούλα. Τον βλέπω λοιπόν τον "93 μέρες" και με πλησιάζει. Και είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα που σκέφτεσαι άκυρα πράγματα. πχ
Πόσο τυχερή είμαι που έχω τον Χωστήρα μου; Κοίταξε πως χάλασε ο "93 μέρες". πχ 2 Έπρεπε να πάω από άλλον δρόμο. Τι το ήθελα να έρθω από εδώ; πχ 3 Λες να έχει κάνει καμια σχέση της προκοπής ή κι αυτός γύριζε σαν τον αλήτη απο την μια στην άλλη; πχ 4 θα γνώρισε άραγε τη χωστηρούλα του, όπως εγώ το υπεροχο αυτό μωρό μου;.

Καθώς λοιπόν μειώνεται η απόσταση ανάμεσά μας, με πλησιάζει ο "93 μέρες" και με ένα πλατύ χαμόγελο με καλημερίζει. Κοντοστέκομαι λέγοντας κι εγώ Καλημέρα. Και εκείνη την μικρή στιγμή που πήγε να περάσει από το μυαλό μου η σκέψη της ομορφιάς του, ο θεός και ο Χωστήρας κάνουν ένα τρελό μαγικό και χωρίς καν να το καταλάβω, το νερό ενός ολόκληρου κουβά από έναν όροφο, άδειασε πάνω στο κεφάλι μου.

Ντροπή στην αρχή. Ο "93 μέρες" μένει εκπληκτος. Δεν ξέρει τι να κάνει για να με βοηθήσει. Κοιτάζει προς τα πάνω να δει ποιος το κατάφερε αυτό με τόσο καλό στόχο. Κοιτάζω κι εγώ πάνω. Ο θεός και ο Χωστήρας με την μορφή μιας γιαγιάς...μου ζητάνε συγγνώμη.
Φεύγω λίγο ντροπιασμένη από το σημείο και μόλις στρίβω στη γωνία, κυριολεκτικά με πιάνουν τα γέλια και κάθομαι σε ένα σκαλάκι να συνέλθω. Ανάβω ένα τσιγάρο, παρόλο που το έχω κόψει. Πρόλαβα κι έκλεψα ένα από το πακέτο του Χωστήρα. Βασικά δυο έκλεψα. Το ένα θα το κάπνιζα αργότερα με τον καφέ.

Όσο το τσιγάρο καίγεται σκέφτομαι μέσα σε μια απίθανα καλή διάθεση, τι θα κάνει ο Χωστήρας αν θα του πω το σκηνικό. Σκέφτομαι μήπως δεν το πάρει καλά, αλλά συνεχίζω να γελάω. Τελικά θα το διαβάσει εδώ και θα βλέπω το βλεμμα του όταν το διαβάζει.

Η διάθεσή μου είναι όλη μέρα καλή εξαιτίας του ντουζ που έκανα μπροστά σε έναν από τους έρωτες του παρελθόντος. Και συνεχίζει να είναι καλή γιατί νιώθω πως περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου. Ακόμη κι αν θυμώσει που έκανα ανάρτηση για κάποιον άλλο, ακόμη κι αν νευριάσει που ασχολήθηκα παραπάνω, ακόμη θα χαμογελάω, γιατί τώρα πια ξέρω....τι έφταιγε και το έβαζα στα πόδια σε 60-93 μέρες.

Ο Χωστήρας...δε θα με άφηνε ποτέ σαν βρεγμένο παπί στη μέση του δρόμου....για να συνεχίσει το δρόμο του................

Καλή σας νύχτα

7/9/13

Επιστολή προς Χωστήρα

Αγαπημένε μου Χωστήρα,
ο λόγος που σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι γιατί κοντεύω να ξεχάσω τα μάτια σου, τα μαλλιά σου και άλλα καλούδια πάνω σου, ας μην επεκταθώ και θεωρηθώ πρόστυχη, διότι όταν έρχομαι λείπεις, όταν έρχεσαι κοιμάμαι, και όταν ξυπνάω κοιμάσαι.
Η ζωή είναι άδικη και έχει πολλές δυσκολίες, αλλά η αγάπη μας, θα τα προσπεράσει όλα και θα νικήσει. Διαφορετικά θα χωρίσουμε, θα μείνουμε φίλοι και θα διαγράψουμε αυτό το ιστολόγιο γιατί θα μας θυμίζει έναν μεγάλο έρωτα και θα μας πονάει.
Μέχρι τότε να σε ενημερώσω πως σου αγόρασα εκείνο το βιβλίο που ζήτησες και το έχω αφήσει πάνω στο κομοδίνο σου. Εσύ να πεις, αν θες και δε ντρέπεσαι, στους αναγνώστες μας, τί βιβλίο ζήτησες. Αρκετά εκτίθεμαι εγώ.
Επίσης σου μαγείρεψα κοκκινιστό μοσχαράκι (ποντίκι) με μακαρόνια. Για να μη λες. Κι ας είχα πει πως δεν θα ξαναμαγειρέψω. Βάλε να φας όταν γυρίσεις και πιες και ένα ποτήρι μπίρα στην υγειά μου. Σε ευχαριστώ για το μεξικάνικο που έφτιαξες. Δεν έμεινε άλλο. Να μας το ξαναφτιάξεις.
Τέλος μη ξεχάσεις να περάσεις να πάρεις αυτό που σου ζήτησα εγώ, αύριο το πρωί. Αν δεν πας, τότε να μου το πεις να πάρω άδεια, να πάω εγώ.
Αυτά ήθελα να σου πω. Πάω για ύπνο.

Σε αγαπώ.
Η Κρήτη σου.

ΥΓ Στη κατάψυξη έχει και παγωτό.


2/9/13

Διαφορές φάσης

Όταν το ζευγάρι δουλεύει ανάποδες ώρες, δημιουργούνται πολλά προβλήματα. Στην αρχή που είσαι στα μέλια, δε το βλέπεις, αλλά καθώς περνάει ο καιρός καταλαβαίνεις το πρόβλημα. Θα σας πω το δράμα που περνάω, γιατί α) θελω να τα βγάλω από μέσα μου και β) γιατί ο Χωστήρας σα να μας τα έχει πει πολλά αυτό το καιρό. Η εκδίκηση κύριε Χωστήρα είναι ένα πιάτο που τρώγεται καυτό, αν θες την αποψή μου. Σήμερα με πείραξες; Σήμερα θα εκδικηθώ.

Όταν λοιπον εγώ ξυπνάω το πρωί και πάω στη δουλειά, ο κύριος Χωστήρας κοιμάται σαν ΒΟΔΙ. Απλωμένος στο κρεβάτι, δεν σηκώνεται ούτε για τρία λεπτά να μας δώσει ένα φιλί.
-Μωρό μου, φεύγω. Του λέω.
-μμμμμμμμμμμμμμ! Απαντάει.

Το μεσημέρι γυρίζω σπίτι κουρασμένη και χρειάζομαι μια μπουκιά φαγητό να κρατηθώ λίγο. Ο κύριος Μάνος ακόμη κοιμάται.
-Μωρό μου, γύρισα. Του λέω.
-μμμμμμμμμμμμμμ! Απαντάει.

Βρίσκω να φάω κάτι στα γρήγορα κι εκείνος μόλις που έχει σηκωθεί και φτιάχνει καφέ. Εγώ σαλάτα και ντάκος, αυτός φραπέ και τσίγαρετ. Εγώ πέφτω να ξεκουραστώ λίγο κι αυτός αρχίζει τη προετοιμασία για τη δουλειά. Και κάνει τόση φασαρία που ειλικρινά πιστεύω πως το κάνει επίτηδες. Ησυχία δε βρίσκω. Αφού λοιπόν κάθεται στο μπάνιο καμιά ώρα, βγαίνει επιτέλους έτοιμη η νύφη και φεύγουμε παλι από το σπίτι. Εγώ για την δουλειά και εκείνος για το ξενοδοχείο. Όλοι ξέρετε τι δουλειά κάνει.....

Εγώ σαν γυναίκα που έχει ερωτευτεί και αγαπάει έναν άντρα, παρόλο που περνάω από τη μαμά μου, δεν υποκύπτω στη μαγειρική της και ίσως να τσιμπήσω τίποτα γλυκό. Σκέφτομαι το μωρό που θα επιστρέψει από τη δουλειά στη μία τη νύχτα και θα πεινάει. Δεν είναι σωστό να τρώει μόνος. Κάνω λοιπόν υπομονή όλη μέρα και επιστρέφω στο σπίτι στις 9 ή και 10 και παρά την κουρασή μου, μπαίνω στην κουζίνα. Κάτι θα μαγειρέψω. Δεν είμαι εξπέρ, αλλά υπήρξα φοιτήτρια και ξέρω να μαγειρεύω κατιτίς.

Αν είχα φάει στη μάνα μου, θα μπορούσα να γυρίσω στο σπίτι και να αράξω στον καναπέ και να χαλαρώσω και να μη με νοιάζει καθόλου τι φαγητό θα φάει ο Χωστήρας. Ας περνούσε κι αυτός από τη μάνα του στην τελική. Όμως τον αγαπάω και τον σκέφτομαι.

Ξενυχτάω λοιπόν κάθε βράδυ ως τη μία και μετά έρχεται το ατελείωτο μωρό μου και τρώμε μαζί κανονικά σαν άνθρωποι στη μια και μισή τη νύχτα. Εγώ σέρνομαι αλλά κι εκείνος ο καημένος, σέρνεται επίσης. 

Αυτά συνέβαιναν μέχρι προχτές. Γιατί προχτές θύμωσα τόσο πολύ που ειλικρινά αν ξαναμαγειρέψω να μου κοπεί το χέρι.

Πάω το πρωί στη δουλειά, γυρίζω για λίγο το μεσημέρι, ακούω τη νύφη να ετοιμάζεται για την δουλειά, μετά ξαναπηγαίνω στη δουλειά με μια στάση στο σούπερ μάρκετ. Σκέφτηκα να του κάνω έκπληξη. Έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα δύο -όχι μία αλλά δύο- συνταγές,από αυτές που τις λές και γκουρμέ. Και είπα 9-1 το βράδυ θα μαγειρέψω γκουρμεδιές, θα βάλω τα καλά μου, χαμηλός φωτισμός, κρασάκι και θα περιμένω σαν την πιστή Πηνελόπη. Είχαμε καιρό να έρθουμε κοντά κοντά και σκέφτηκα να τον εντυπωσιάσω.

Και να κάθομαι τώρα δυο μέτρα γυναίκα και να μαγειρεύω τι κοτόπουλα του κυνηγού, τι μοσχάρια μπουργκινιόν, τι ριζότα με σολωμό, τι αφράτα κεκάκια καρύδας με μους αχλάδι και σοκολάτα για επιδόρπιο. Έγινε στην κουζίνα η μάχη της Κρήτης κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Και αφού έστρωσα τραπέζι, άναψα κεράκια και χαμήλωσα τα φώτα, έκανα ένα μπάνιο να ξεβρωμίσει το μοσχάρι από πάνω μου, φόρεσα και τα δέοντα ρούχα και εσώρουχα και περίμενα τον Χωστήρα.

Συνήθως μια και τέταρτο είναι σπίτι. Αυτή τη φορά πήγε δυο παρά τέταρτο και το κλειδί στη πόρτα δεν ακουγόταν. Να τον πάρω ένα τηλέφωνο; Να ανησυχήσω; Έπαθε κάτι; Δε θα με έπαιρνε τηλέφωνο αν πάθαινε κάτι; Θα με έπαιρνε. Άρα ας περιμένω. Και πάει δυο τη νύχτα. Τα κρεατικά μετά βίας τα κρατάω ζεστά και το κρασί το ξαναδροσίζω.

Κι εμφανίζεται ρε παιδιά δυο και τέταρτο ο κύριος,να σέρνεται. Ένα πτώμα όρθιο. Βγάζει τα παπούτσια του και τα ρούχα του και πάει κατευθείαν στο κρεβάτι κατάκοπος. Δεν έβλεπε μπροστά του από τη νύστα. Δεν πήρε είδηση ούτε τα κεράκια μου, ούτε τις μυρωδιές από τη κουζίνα, ούτε το καλοστρωμένο τραπέζι,ούτε καν εμένα.

-Μωρό; Είσαι καλά; Τι έγινε; Τον ρωτάω γεμάτη απογοήτευση αλλά και ανησυχία.
-Καλά είμαι αγάπη μου. Πλακώσαμε κάτι σουβλάκια και κάτι μπίρες με τον Γιώργο και είμαι νεκρός από τη κούραση. Θα κοιμηθώ μωρό μου. Καληνύχτα.
-Καληνύχτα Χωστήρα.

Γυρίζω στο σαλόνι, κάθομαι τρώω τα μοσχάρια και τα κοτόπουλα, απολαμβάνω το δροσερό κρασί και το ιδιαίτερο γλυκό γαλλικής κουζίνας, σβήνω τα κεριά και πάω για ύπνο.

Την άλλη μέρα που μετανιωμένος μου ζητούσε συγγνώμη αλλά να ο Γιώργος έφταιγε που τον παρέσυρε στα σουβλάκια και τις μπίρες, τον διαβεβαιώνω πως δεν θα μαγειρέψω ποτέ ξανά. Και όταν τον ρώτησα τι φαγητό θα φτιάξει σήμερα, ξέρετε τι απάντηση πήρα;;;

-Φραπέ τρως;;;