Ήταν μια περιπετειώδης Κυριακή.
Ξυπνήσαμε με όρεξη για εκδρομή, αλλά η οργάνωση δεν είναι πάντα εύκολη όταν κάνει ζέστη και βιάζεσαι να χαρείς την θάλασσα. Φορτώσαμε λοιπόν τις τσάντες μας με τις πετσέτες και τα συναφή, πήραμε και λίγο νερό μαζί και ξεκινήσαμε με χαρές και γέλια.
Στην πρώτη πανέμορφη παραλία που συναντήσαμε, κατά τις 12 το μεσημέρι, κάναμε τη πρώτη μας βουτιά και γίναμε ένα με τα ψάρια της θάλασσας. Ο Λεκρήτης μέχρι και λέπια έβγαλε. Στις δύο το μεσημέρι αρχίσαμε να γουργουρίζουμε από τη πείνα.
Σταματάμε σε ένα ταβερνάκι αλλά το πορτοφόλι μας έκανε απεργία καθώς ήταν ξεχασμένο στο τραπεζάκι του σπιτιού κι αναγκαστικά φύγαμε άρον άρον, πριν ρεζιλευτούμε. Με δυο τρία ευρώ αγοράσαμε λίγες μπανάνες από έναν πλανώδιο μανάβη και τις φάγαμε όλες με αποτέλεσμα έναν οξύ κοιλόπονο και μια αδυναμία αφόδευσης φρούτων στη μέση του πουθενά.
Στις τρεις το μεσημέρι κάναμε στάση σε σπίτι γνωστών μας και παίρνουμε το δεύτερο μπάνιο μας στη θάλασσα. Οι γνωστοί μας, μας κέρασαν καφέ και καταλήξαμε να χαζολογάμε στη παραλία ως τις εφτά το απόγευμα παίζοντας με τα παιδιά τους και με τα νεύρα μας από τη πείνα.
Κάπου εκεί ήταν που σκέφτηκα φευγαλέα τον κιμά που υπήρχε στο ψυγείο μας και αμέσως μετά σχεδόν εμμονικά ονειρεύτηκα κεφτεδάκια με πατάτες και χωριάτικη σαλάτα. Ο Λεκρήτης κόντευε να φάει τις πέτρες από τη πείνα του κι όταν του εκμυστηρεύτηκα τις μύχιες σκέψεις μου για τα κεφτεδάκια, άστραψε το μάτι του.
Οι γνωστοί μας είχαν πολλά παιδιά και η πρότασή τους για να μείνουμε για φαγητό, φάνταζε κόλαση, δεδομένου πως θα έπρεπε να περιμένουμε να φάνε και να κοιμηθούν πρώτα τα παιδιά και αν έδινε ο θεός, να τρώγαμε κατά τις έντεκα το βράδυ. Νομίζω πως δε θα είχαμε επιζήσει από τη πείνα. Και το νερό μερικές φορές κάνει το άδειο στομάχι να σπαρταράει από τον πόθο/πόνο. Έτσι βρήκαμε μια φτηνή δικαιολογία και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Η μανούλα (πείτε τη και βοήθεια κοινού) μου είπε τηλεφωνικά μια γρήγορη συνταγή για κεφτεδάκια και μόλις μπήκα στο σπίτι, κατευθύνθηκα με πυγμή προς τη κουζίνα, ενώ ο Λεκρήτης μπήκε στο μπάνιο να ξεπλύνει την αλμύρα και τα νεύρα της πείνας του.
Να λοιπόν η προετοιμασία του φαγητού
Μόλις ξεκίνησε το τηγάνισμα, ο Λεκρήτης καθαρός και έτοιμος περίμενε να φάει, αν όχι κι εμένα, τουλάχιστον τα κεφτεδάκια. Και μετά από κάποια λεπτά όλα ήταν έτοιμα. Όμως επειδή ηθελα να σας τα πω και να σας τα δείξω, τον έβγαλα εκτός εαυτού μέχρι να περιμένει να βγουν οι καθαρές φωτογραφίες.
Σπάσιμο το ξέρω, αλλά δείτε πως σπαρταράει το βλέμμα του σε αυτή τη φωτογραφία. Σχεδόν άξιζε το κόπο η αναμονή γι' αυτήν ακριβώς τη φωτογραφία και γιατί πέτυχε το φαγητό.
Με αυτά και με εκείνα απολαύσαμε το πλέον καλοκαιρινό φαγητό, μετά από μια υπέροχη και εξουθενωτική καλοκαιρινή μέρα.
ΥΓ 'Ενα μικρό tip για τα κεφτεδάκια είναι 4 κουταλιές ξύδι σε μισό κιλό κιμά και όλα τα άλλα όπως τα ξέρετε.
Ξυπνήσαμε με όρεξη για εκδρομή, αλλά η οργάνωση δεν είναι πάντα εύκολη όταν κάνει ζέστη και βιάζεσαι να χαρείς την θάλασσα. Φορτώσαμε λοιπόν τις τσάντες μας με τις πετσέτες και τα συναφή, πήραμε και λίγο νερό μαζί και ξεκινήσαμε με χαρές και γέλια.
Στην πρώτη πανέμορφη παραλία που συναντήσαμε, κατά τις 12 το μεσημέρι, κάναμε τη πρώτη μας βουτιά και γίναμε ένα με τα ψάρια της θάλασσας. Ο Λεκρήτης μέχρι και λέπια έβγαλε. Στις δύο το μεσημέρι αρχίσαμε να γουργουρίζουμε από τη πείνα.
Σταματάμε σε ένα ταβερνάκι αλλά το πορτοφόλι μας έκανε απεργία καθώς ήταν ξεχασμένο στο τραπεζάκι του σπιτιού κι αναγκαστικά φύγαμε άρον άρον, πριν ρεζιλευτούμε. Με δυο τρία ευρώ αγοράσαμε λίγες μπανάνες από έναν πλανώδιο μανάβη και τις φάγαμε όλες με αποτέλεσμα έναν οξύ κοιλόπονο και μια αδυναμία αφόδευσης φρούτων στη μέση του πουθενά.
Στις τρεις το μεσημέρι κάναμε στάση σε σπίτι γνωστών μας και παίρνουμε το δεύτερο μπάνιο μας στη θάλασσα. Οι γνωστοί μας, μας κέρασαν καφέ και καταλήξαμε να χαζολογάμε στη παραλία ως τις εφτά το απόγευμα παίζοντας με τα παιδιά τους και με τα νεύρα μας από τη πείνα.
Κάπου εκεί ήταν που σκέφτηκα φευγαλέα τον κιμά που υπήρχε στο ψυγείο μας και αμέσως μετά σχεδόν εμμονικά ονειρεύτηκα κεφτεδάκια με πατάτες και χωριάτικη σαλάτα. Ο Λεκρήτης κόντευε να φάει τις πέτρες από τη πείνα του κι όταν του εκμυστηρεύτηκα τις μύχιες σκέψεις μου για τα κεφτεδάκια, άστραψε το μάτι του.
Οι γνωστοί μας είχαν πολλά παιδιά και η πρότασή τους για να μείνουμε για φαγητό, φάνταζε κόλαση, δεδομένου πως θα έπρεπε να περιμένουμε να φάνε και να κοιμηθούν πρώτα τα παιδιά και αν έδινε ο θεός, να τρώγαμε κατά τις έντεκα το βράδυ. Νομίζω πως δε θα είχαμε επιζήσει από τη πείνα. Και το νερό μερικές φορές κάνει το άδειο στομάχι να σπαρταράει από τον πόθο/πόνο. Έτσι βρήκαμε μια φτηνή δικαιολογία και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Η μανούλα (πείτε τη και βοήθεια κοινού) μου είπε τηλεφωνικά μια γρήγορη συνταγή για κεφτεδάκια και μόλις μπήκα στο σπίτι, κατευθύνθηκα με πυγμή προς τη κουζίνα, ενώ ο Λεκρήτης μπήκε στο μπάνιο να ξεπλύνει την αλμύρα και τα νεύρα της πείνας του.
Να λοιπόν η προετοιμασία του φαγητού
Μόλις ξεκίνησε το τηγάνισμα, ο Λεκρήτης καθαρός και έτοιμος περίμενε να φάει, αν όχι κι εμένα, τουλάχιστον τα κεφτεδάκια. Και μετά από κάποια λεπτά όλα ήταν έτοιμα. Όμως επειδή ηθελα να σας τα πω και να σας τα δείξω, τον έβγαλα εκτός εαυτού μέχρι να περιμένει να βγουν οι καθαρές φωτογραφίες.
Σπάσιμο το ξέρω, αλλά δείτε πως σπαρταράει το βλέμμα του σε αυτή τη φωτογραφία. Σχεδόν άξιζε το κόπο η αναμονή γι' αυτήν ακριβώς τη φωτογραφία και γιατί πέτυχε το φαγητό.
Με αυτά και με εκείνα απολαύσαμε το πλέον καλοκαιρινό φαγητό, μετά από μια υπέροχη και εξουθενωτική καλοκαιρινή μέρα.
ΥΓ 'Ενα μικρό tip για τα κεφτεδάκια είναι 4 κουταλιές ξύδι σε μισό κιλό κιμά και όλα τα άλλα όπως τα ξέρετε.
Καλή Όρεξη
